Z taksonomicznego punktu widzenia Homar to dość pojemna nazwa obejmująca kilkanaście rodzin i kilkadziesiąt gatunków skorupiaków. Istotne znaczenie mają jednak tylko dwa z nich.
Homarus gammarus, czyli Homar Europejski, charakteryzujący się pancerzem w kolorze ciemnogranatowym (podobnie jak rak homar robi się czerwony dopiero po ugotowaniu), to dziś specjalność przede wszystkim Brytyjczyków i Irlandczyków – wyspiarze dokonują 80 proc. odłowów.
Dziś Homar Europejski to już jednak niszowy gatunek – łowi się go zaledwie 3,5 tys. ton rocznie. To bardzo niewielkie osiągnięcie w porównaniu ze 100 tys. to Homara Amerykańskiego (łac. Homarus americanus), którego można odróżnić po lekko pomarańczowej skorupie. Jego centrum jest stan Maine i Nowa Anglia, ale dziś to właśnie on zdominował także na europejskie stoły.
Jako bliskiego krewnego Homara wymienia się także znacznie mniejszego Homarca. Mylony jest także z Langustą, która jednak charakteryzuje się tym, że nie posiada szczypiec.
(Jak ugotować homara i dostać się do jego mięsa)
