Węgorz zwany Europejskim znany jest zarówno ze swojego wężowatego kształtu, jak i migracyjnego charakteru. W celach rozrodczych wciąż przemieszcza się z Europejskich rzek, do oceanu Atlantyckiego. Stąd ogromna jego dystrybucja na terenie całego starego kontynentu. W wielu krajach podchodzi się do Węgorza jednak dość nieufnie – jako rodzaju “węża żywiącego się padliną” – inni za nim przepadają. Tłuste mięso doskonale nadaje się do wędzenia (tak najczęściej przetwarzane jest w Europie Środkowej) ale np. Belgowie duszą go w zielonym sosie, Paling in’t Groen, a Francuzi dodają do rybnych gulaszy: Bullinady oraz Pochouse, a także.
Od lat popyt na mięso węgorza jest bardzo duży – GreenPeace uznało go za gatunek zagrożony – stąd od połowy lat 80-tych rozwinęła się hodowla ryb. Dziś na prawie 100 tys. Węgorzy zjadanych rocznie, mniej niż 10 proc. to ryby z dzikiego odłowu.
Przepisy na Węgorza
Włochy
– Anguilla Ai Ferri (Węgorz z rusztu)
– Anguilla dei Casoni di Valle (Węgorz w sosie winnym)
– Capitone Marinato (Węgorz marynowany)
Francja
– Anguille de Loire Tartare (Węgorz z Loary w sosie tatarskim)
– Bullinada (Gulasz rybny z ziemniakami)
– Pochouse (Gulasz rybny)
Belgia
– Paling in’t Groen / Anguilles au Vert (Węgorz w zielonym sosie)
Dania
– Rulleal (Węgorz faszerowany)
