Ten rodzaj Juty wywodzącej się z Indii w Polsce znany jest pod wieloma nazwami: Juta Kolorowa, Juta Warzywna, Juta Długoowockowa, Jarzychna Warzywna, Korchorus Warzywny, Ślaz Żydowski (łac. Corchorus olitorius L.). Dziś uprawia się ją w całej Azji, ale przede wszystkim w krajach Arabskich. Nosi tu różne nazwy: Mulukhiyah, Mloukhiya, Molokhia, Mulukhiyya, Malukhiyah, Nalita. W Indiach i na dalekim wschodzie, aż po Japonię, spotkać można też tzw. Jutę Białą (łac. Corchorus capsularis).
Łodygi Juty Kolorowej dostarczają włókien przędzalniczych, jadalne są za to jej liście – nazywana są też Szpinakiem Egipskim. Na bliskim wschodzie nie jada się ich na surowo (są gorzkie), ale raczej gotuje. Z Mulukhiyah powstaje gęsta nieco lepka zupa – liście juty kolorowej w czasie gotowania robią się bowiem dość kleiste podobnie jak np. Okra. W Libanie obsmaża się je z przyprawami, przez co tracą śluz, a potem dusi z mięsem. Z mięsem siekane liście juty i kolendry podają także Egipcjanie oraz Tunezyjczycy. Jordańczycy za to w zupie z liści duszą faszerowanego kurczaka. Mulukhiyah powszechne zastosowanie ma także w czarnej Afryce.
W Indiach juta nosi nazwę Nalta Sag i jadana jest po podduszeniu, razem z ryżem, a na Filipinach Saluyot wchodzi w skład mieszanki warzywnej razem pędami bambusa, przepęklą oraz luffą.
