Angielskie piwo to przede wszystkim Ale. Piwo górnej fermentacji bazujące na słodzie jęczmiennym. Pochodzi ono ze Szkocji gdzie pierwotnie warzyło się je bez użycia chmielu ale za to z dodatkiem ziół, które również nadawały im goryczki. Już wówczas było też popularnym płynem do przepijania Whisky – do dziś zarówno Szkoci jak i Irlandczycy każdą szklaneczkę whiskey lubią popijać piwem. Sama nazwa Ale wywodzi się ze staroangielskiego i była używana w całej północnej Europie – jej reliktem jest skandynawskie określenie piwa øl. Co do zasady miało ono oznaczać napój goryczkowy.
Od tego czasu browarnictwo mocno się jednak rozwinęło – m.in. dzięki zdobyczy chmielu i karmelizowania słodu – i zwiększyło gamę produktów. Ale od piw dolnej fermentacji czyli Lagerów wciąż różnią się sposobem fermentacji – w tym przypadku drożdże pracują szybciej, w wyższej temperaturze oraz przy powierzchni brzeczki. Ale to piwa, które zdominowały tradycyjny brytyjski oraz belgijski rynek piwa – patrz: Piwa Belgii.
Są jednak produkowane również na kontynencie (m.in. niemieckie Altbier) oraz we wszystkich dawnych koloniach imperium brytyjskiego.
Najistotniejszym pod względem wielkości produkcji członkiem rodziny Ale jest Pale Ale. Nazwa ta pierwszy raz pojawiła się na początku XVIII wieku. To najjaśniejszy i najlżejszy rodzaj ale, sporządzany z jasnego słodu jęczmiennego pochodzącego z północy Anglii (używa się go do wszystkich ale). Jest produkowane w szerokim zakresie zarówno mocy jak i smaku – od popularnego lekkiego Bass do mocnego i silnie nachmielonego Strong Pale Ale. Pośród piw typu Pale Ale wyróżnia się przede wszystkim:
– Bitter Ale – Do połowy XIX wieku określenie Pale Ale oraz Bitter Ale używało się właściwie wymiennie. Zmieniło się to w związku z konserwującymi właściwościami chmielu. Dodanie go w sporej ilości do piwa wydłużało jego żywotność i pozwalało na eksport napoju do kolonii. W Indii nie zasmakowano jednak w piwie, które z jednej strony miało sporo mocy (brzeczka była mocno nasłodzona) i dodanie do niego dużą ilość chmielu goryczkowego. W ten sposób poniekąd z musu goryczkowaty Bitter Ale (zwany też India Pale Ale) zrobił karierę w rodzimych stronach. Dziś jest najchętniej pitym tradycyjnym piwem angielskim, a jest produkowany z różną zawartością jasnego słodu w takich odmianach jak: Best Bitter, Special Bitter, Extra Special Bitter, oraz Premium Bitter. Bittery rozciągają się od ciemnego i mocnego Whitbread, przez jasnego John Smith, aż po słodkawego i wręcz śmietankowego Bombardiera określanego mianem Premium Bitter Ale (inne popularne marki to m.in. Brakspear, Pedigree oraz Boddingtons).
– Amber Ale – to określenie funkcjonujące przede wszystkim na rynku amerykańskim oraz belgijskim. Generalnie odnosi się do piwa typu Pale ważonego z większym dodatkiem karmelowego słodu. Przez to jego kolor wpada nieco w odcień miedzi, a nawet brązu. W Belgii dodatkowo jest ono nieco bardziej goryczkowate – najbardziej znany jest tutejszy Palm.
– Red Ale – często występujące jako Irish Red Ale to piwo, który swą ciemną, nieco czerwoną barwę zawdzięcza dodaniu nieco uprażonego ziarna jęczmiennego.
– Brown Ale – od XVII wieku londyńscy browarnicy nazwą tą określali piwo zwane dziś jako Mild Ale. Brown Ale oficjalnie pojawił się jednak dopiero na początku XX wieku – tak nazwane piwo wyprodukował londyńśki browar Mann. Wkrótce ze swoim najsłynniejszym do dziś Newcasttle Brown dołączył do niego browar z Newcastle. Swą czerwono-brązową barwę brown ale zawdzięcza przepalanemu słodowi. Jest przy tym też nico słabiaj chmielone.
– Mild Ale – pierwotnie określenie to dotyczyło piw młodych, które karierę zaczęły robić w XIX wieku. Wówczas zaczęto je również osłabiać. Dziś jest to po prostu najłagodniejszy Ale pod względem nachmielenia i mocy (3 do 4 proc.), który szczególną popularnością cieszy się przede wszystkim w Midlands.
– Old Ale – to całkowite przeciwieństwo Milde Ale. Piwo celowo stażone dla wzbogacenia smaku i aromatu.
– Strong Pale Ale – to po prostu mocny ale produkowany przede wszytskim na wyspach brytyjskich oraz w USA
– Scotch Ale – pierwotnie, czyli w XVIII wieku, były to mocne Pale Ale produkowane w Edynburgu. Dziś jest to już raczej nazwa handlowa, określająca piwa mocne sprzedawane na rynku amerykańskim, przede wszystkim przez lokalne browary.
– Bière de Garde inaczej nazywane „keeping beer” to Pale Ale produkowany we Francji w regionie Pas-de-Calais. Najbardziej znane marki to (Brasserie de Saint-Sylvestre, Brasseurs Duyck oraz Brasserie La Choulette)
Zobacz również: Porter, Stout, Bareley Wine.
