przepis 424 w tej kategorii

Nasi Goreng (Smażony ryż)

Nasi znaczy ryż, a goreng to smażony. To też całkowicie wyjaśnia istotę potrawy, która uważana jest za danie narodowe przez wielu mieszkańców Indonezji a także Malezji i Singapuru. Nasi Goreng jada się jako zwykłą przekąskę – na śniadanie, w środku dnia czy też na kolację. Jest to prosty sposób na zutylizowanie ryżu i kilku dodatków, które pozostały się po obiedzie z dnia poprzedniego – wszystko razem smaży się jako nowe danie. Tzw. Nasi Goreng Istimewa czyli ryż smażony specjalny jest daniem serwowanym w ulicznych garkuchniach (warungach) z dużą ilością dodatków. Poniżej przepis na dość bogatą wersje Nasi Goreng. Często nie ma w niej jednak praktycznie żadnego mięsa i wówczas nosi nazwę Nasi Goreng Kampung, czyli w wersji wiejskiej - to swoista kuchnia ubogich, właściwie sam ryż smażony z jajkiem i pastą. ...

Coq au Vin (Kurczak w winie)

Jeśli niedzielny obiad we Francji to tylko Coq au Vin. Kurczak duszony w winie jest dziś tak popularny i tak powszechny w całym kraju, że mało kto już pamięta, iż wywodzi się z Burgundii. Tradycyjnie w tym właśnie gulaszu wiejskie gospodynie rozgotowywały starego, łykowatego koguta (stąd w nazwie coq czyli kogut, a nie poulet czyli kurczak). Klasycznie burgundzki jest tu sposób przygotowywania mięsa – najpierw jest ono smażone na maśle, a później dusi w winie dodając na koniec cebulki i pieczarki. ...

Tabbouleh (Sałatka z pietruszką i bulgurem)

Tabbouleh co po arabsku znaczy nieco ostre to rodzaj jadanej w Libanie i na bliskim wschodzie sałatki/przystawki (meze) na bazie bulguru oraz pietruszki. Podobna jest do tureckiego Kisiru. Tutaj dominuje jednak pietruszka. Poza tym Tabbouleh musi być bardzo świeży i nie odstawia się go aby się przegryzł. Ważną rzeczą jest też dość grube pokrojenie pietruszki co pozwala zachować jej świeżość. W Libanie sałatkę często serwuje się jako odświeżający dodatek do mięsa. Podobnym danie jest również ormiański Eetch. ...

Lahmacun (Placek z mięsem)

Lahmacun, czyli placek zapiekany z pomidorami i mięsem, ze względu na sposób przygotowania to swego rodzaju turecka pizza. Bynajmniej nie jest to jednak import z Włoch, a wywodzi się z wybrzeża Lewantu – podstawową różnicą jest brak sera używanego do zapiekania. Tego typu dania od wieków jada się w południowo-wschodniej części kraju. Szczególnie popularne było w wioskach, gdzie cała wspólnota piekła swoje Lahmacun w jednym centralnie usytuowanym piecu. Później zdodyło także rynek miast. W przeciwieństwie do pizzy ciasto na Lahmacun tradycyjnie jest zagniatane bez użycia drożdży – jest to rodzaj tureckiej Pity, przypominającej podpłomyk – chociaż wraz z komercjalizacją, coraz częściej jest serwowane we włoskim stylu. ...

Vepřo-Knedlo-Zelo (Wieprzowina z kapustą i knedlami)

Vepřo-Knedlo-zZelo a właściwie Vepřová pečeně s knedlíky a se zelím to chyba najpopularniejsze czeskie danie. Ta wieprzowa pieczeń z kapustą i knedlami ma jednak dwa warianty. Pierwszy Czeski przewiduje użycie kapusty kiszonej, podczas gdy Morawianie preferują świeżą kapustę. W pierwszej wersji Vepřo-Knedlo-Zelo jest bardziej kwaśne, a w drugiej bardziej słodkie. ...

Jak przygotować Confit z kaczki

Tak jak alzatczycy ze Strasbourga mają swoje Foie Gras, a mieszkańcy Turenii RilletsGaskończycy i mieszkańcy Midi szczycą się Confitem. Gęś (zwana Gęsią z Tuluzy, gdzie drobiem handlowano w największych ilościach) od zawsze była symbolem, tego Południowo-Zachodniego zakątka Francji. Tymczasem confit okazał się po prostu idealnym sposobem na konserwowanie jej mięsa. Tłuste części ptactwa, czyli przede wszystkim udka i piersi, najpierw się soliło i odstawiało na dzień, dwa. Później na wolnym ogniu kilka godzin wytapiało z mięsa tłuszcz, a samą gęsinę dusiło w nim. Tak rozpływające się już mięso na koniec trzeba było przełożyć do kamionki i zalać wytopionym tłuszcz – gwarantowało to świeżość takiej gęsiej confiture przez cały rok (z tego samego źródła wywodzi się zresztą używane w Polsce słowo konfitura). Z grubsza rzecz biorąc tak pozostało do dziś. Tyle tylko, że mięso zaczęło się robić coraz tłustsze – gaskończycy swój drób zaczęli paść z przeznaczeniem jego wątroby na Foie Gras – a gęsi zaczęły wypierać łatwiejsze w hodowli produkcyjnej kaczki, przede wszystkim Kaczki z Gres. Tak powstaje Confit de Canard. Ze względu na swoją rustykalność confit robi dziś zresztą nie mniejszą furorę od specjału sztrasburskich pasztetników. We Francji od lat jest stałą pozycją menu w Bistro i Brasserie, a teraz na popularności zyskuje w całym świecie, także Polsce. ...

Maneštra (Chorwacka zupa warzywna)

Maneštra to zupa wywodząca się z chorwackiej Istrii, a jednocześnie silnie powiązana z zupami warzywnymi typu minestra, serwowanymi w sąsiednich Włoszech (do 1947 roku Istria była zresztą częścią Włoch). Tradycyjnie jest przygotowywana na wiosnę. Podstawą zawsze były ziemniaki i fasola, a uzupełnieniem jedno z warzyw sezonowych - kukurydzy, cieciorka, fenkuł lub kapusta. W prostej wersji to potrawa wegetariańska. Czasami dodaje się do niej mięso co automatycznie awansuje Maneštre na danie główne. Tradycyjnie za wkładkę służyła szynka czyli Pršut, a w najbardziej wykwintnej wersji słynny miejscowy Istarski Pršut. To właśnie na nim gotuje się bulion, aby na końcu szynkę pokroić w plastry i serwować w zupie (tak jak na filmie). Istotą tej zupy jest jej długie gotowanie. Minimum dwie godziny, choć tradycyjnie robiło się to od rana, aż do pory obiadowej. ...

Pâte Feuilletée / Ciasto Francuskie

Specyficzna struktura Ciasta Francuskiego to efekt zagniatania z dodatkiem tłuszczu (zazwyczaj masła), a później wielokrotnego składania i wałkowania. Dzięki temu po wypieczeniu ciasto się rozwarstwia i zyskuje lekką strukturę. Jego geneza nie jest do końca znana, przypuszczalnie wywodzi się od tureckiego filo. W Europie pojawiło się w średniowieczu, a przepis po raz pierwszy spisali francuski kucharze używając określenia Pâte Feuilletée czyli ciasto ptysiowe. W Polsce ciasto ptysiowe to jednak rodzaj ciasta parzonego, więc przyjęła się nazwa ciasto francuskie. ...

Ketchup

Ketchup pierwotnie nie miał nic wspólnego z pomidorami. Powstał w XVII w Chinach, kiedy o pomidorach tu nawet nie słyszano. Pierwotnie był rodzajem marynaty do ryb, a jego pierwsza nazwa to Kôe-Chiap czy też Kê-Chiap. Z Chin powędrował do Azji południowo-wschodniej i tu stał się wręcz uosobieniem sosów - w Indonezji zwanych Kecap/Ketjap. W tym rejonie (najprawdopodobniej w Singapurze) został zauważony przez Brytyjczyków, którzy przepis na sos zabrali najpierw do Anglii, a później do kolonii amerykańskich. Wówczas też określili własną nazwę Ketchup, ew. Catchup. Anglicy a także Amerykanie pierwsze własne sosy robili na bazie grzybów. Tak było do połowy XIX wieku, chociaż jeszcze XX wieczna definicja sosu obejmowała te składniki. Wówczas pierwsi domowi kucharze w USA zaczęli eksperymentować z pomidorami. Tradycję robienia go w tej wersji utrwalił jednak dopiero Henry John Heinz. To on w końcówce XIX wieku zdobył konsumentów sprzedając ketchup w przezroczystej butelce. ...