Cykoria, a ściśle rzecz ujmując Cykoria Podróżnik (łac. Cichorium intybus), wywodzi się z basenu morza śródziemnego. W wersji dzikiej listki cykorii rosną na łodydze luźno i mają długi lancetowany kształt (są nieco podobne do mniszka lekarskiego) – zobacz też . Jej znana dzisiaj postać biało-zielonych kolb została wyhodowana dopiero w 1830 roku w brukselskim ogrodzie botanicznym, a właściwie w jego piwnicach. To wówczas odkryto, że zagrzebane w ziemi pędy są bardzo smaczne. W Belgii upowszechnienie tego warzywa przypadło na połowę XIX wieku. Belgowie poddają ją w najróżniejszych wersjach, nawet jako puree, ale najpopularniejsze danie z Cykorii to Les Chicons au Gratin.
Resztę Europy cykoria podbiła dopiero 100 lat później – tutaj, przede wszystkim we Włoszech, wcześniej była już znana inna jej odmiana Radicchio, zwana też czerwoną cykorią. Włosi, a zwłaszcza Rzymianie preferują cykorię odmiany catalogna, z której przygotowują tylko w świętym mieście podawany przysmak, Preboggion. Nie mniej popularna jest nieco gorzkawa cykoria polna. Wiosną jada się ją jako sałatkę, a jesienią gotuje, a potem doprawia olejem i cytryną, albo podsmaża na oliwie z czosnkiem i papryką pepperoncino.
Używa się także korzenia, który po ususzeniu i zmieleniu imituje kawę (dzięki zawartości inuliny)
Przepisy z cykorią
Belgia
– Les Chicons au Gratin (Cykoria zapiekana)
Włochy
– Catalogna Racanate (Zapiekana cykoria szparagowa)
– Minestra Maritata (Zupa małżeńska)
– Puntarelle in Salsa di Alci (Cykorie z sardelami)
– Radicchio al Forno (radichio pieczone)
