Buraki Zwyczajne (łac. Beta vulgaris) uprawiane są przez ludzi już od paru tysięcy lat. Zaczęło się w Babilonie, później przyszedł czas na Grecję i Rzym, a w średniowieczu zaczął się już plenić w całej Europie. Początkowo, podobnie jak w przypadku selera, wykorzystywano przede wszystkim liście buraka. Już w średniowieczu pojawiły się jednak zapiski o spożywaniu buraka, na początku przede wszystkim jako lekarstwa: wierzono, że czerwony kolor ma pozytywny wpływ na krew i krążenie, a podawany z czosnkiem był środkiem przeciwko przeziębieniom. Tak rozeszły się drogi podgatunku Buraka Uprawnego określanego mianem Beta vulgaris L. subsp. vulgaris.
Z jednej strony utrwaliła swoją popularność odmiana liściasta zwana Botwiną, a z drugiej rozwinął się Burak Korzeniowy, który w wyniku prac botaników też się rozwinął w różne kultywary. Najpopularniejsze są trzy z nich:
- Po pierwsze jest to Burak Pastewny, przeznaczony na paszę jak sama nazwa wskazuje.
- Po drugie mamy Buraka Cukrowego, który ze względu na wysoką zawartość sacharozy w XIX wieku stał się bazą do produkcji cukru.
- Po trzecie mamy mocno czerwonego, tzw. Buraka Ćwikłowego.
To właśnie on trafia na stoły, a szczególnie popularny jest w północnej części Europy, nie tylko za sprawą barszczu oraz ćwikły. Wyjątkowe upodobanie do buraków, szczególnie marynowanych, wykazują Szwedzi serwując go nie tylko jako dodatek do dań (np. w sałatce Rodbetsallad), ale dodając nawet do mielonych kotletów Biff Lindström.
Chociaż burak ćwikłowy to nie burak liściasty, jadane są też jego liście. Najlepsze są gdy roślina jest jeszcze młoda. Wówczas nazywają się botwiną, co zwyczajowo odnosi się raczej do buraka liściastego. Robiona z nich zupa to Botwinka.
