Grana Padano nie ma konkretnego miejsca powstania. Od wieków wytwarzało się go na całej długości doliny Padu od Piemontu, przez Lombardię aż po Wenecję – stąd też jego nazwa „Padano”, Grana to określenie odnoszące się do ziarnistości sera. Jest to jeden z najstarszych włoskich serów. Jego produkcję rozpoczęli cystersi z założonego w 1135 roku klasztoru Chiaravalle (nieopodal Mediolanu). Już pod koniec XV wieku stał się jednym z najpopularniejszych włoskich serów.
Grana Padano od 1996 roku objęty jest ochroną regionalną DOP, ze zrozumiałych względów obszar produkcji jest jednak bardzo szeroki i obejmuje: Piemont, Lombardię (poza Mantuą i terenów na południe od Padu), Emilia Romagnę (z wyłączeniem Parmy, Reggio Emilia, Modeny i Bolonii oraz lewego brzegu rzeki Reno), Wenecję (z wyłączeniem Belluno) i Trydent. O jego jakość dba konsorcjum producentów.
Grana Padano wytwarza się dokładnie tak jak Parmigiano Reggiano z mleka odtłuszczonego i nieodtłuszczonego, pochodzącego z dwóch kolejnych udojów. Później dojrzewa od roku do dwóch. Dzięki swojej wyjątkowej twardości, granulowatej strukturze i wyraźnemu smaku stosuje się go tak samo jak Parmigianao Reggiano. Do posypywania i wzbogacania m.in. popularnych nad Padem różnych rodzajów dań z ryżu – np. Riso al Tastasal czy też Risi e Bisi.
Grana Padano występuje zwykle w trzech wersjach:
Grana Padano – dojżewa 9 do 16 miesięcy i ma nizeznacznie ziarnistą teksturę.
Grana Padano oltre 16 mesi – ser który ma ponad 16 miesięcy o intensywnym smaku.
Grana Padano Riserva – tak znaczy się sery kiedy mają więcej niż 20 miesięcy.
Zobacz także: Grana Vernenga i Grana Lodigiano