Tamale / Tamales (Nadziewane ciasto kukurydziane)
Tamale to jedno z najstarszych dań dzisiejszego
Meksyku. Jest to rodzaj gotowanego ciasta
kukurydzianego, zazwyczaj nadziewanego. Jedli je zarówno
Aztekowie jak i
Majowie, a pierwszy raz pojawiły się 5 - 8 tys. lat przed nasza erą. W Ameryce Środkowej i Południowej zostały rozpowszechnione jeszcze przed przybyciem Kolumba. Świetnie nadawały sie do zabierania w drogę, tak dla wojowników jak i podróżników.
Aztekowie jadali Tamale nadziewane mięsem
indyka, flaminga, żaby,
królika, a nawet robakami. Majowie stosowali także mięso iguany. Poza tym do środka trafiały warzywa, owoce, miód i jajka. We współczesnym Meksyku gotowane na parze ciasto (zawinięte w liscie kukurydzy) przygotowane z
masa harina najczęściej napełnia się
wieprzowiną,
wołowiną oraz
kurczakiem, ale także serem i odsmażaną
fasolą czyli
Frijoles Refritos. Serwuje się je z dodatkiem
mole lub
salsą. Tamale jada się od rana do nocy, a ich stałą dostawę zapewniają sprzedawcy z ulicznych garkuchni. Szczególnie popularne robią się w okolicach Bożego Narodzenia.
Tradycyjnie Tamale przygotowuje się z wykorzystaniem dużej ilością tłuszczu.
...
Štruklji (Ciasto nadziewane serem)
Štruklji to rodzaj nadziewanego, zawijanego ciasta znanego w kuchni
Słowenii oraz
Chorwackiego regionu
Zagorje - leży pomiędzy Zagrzebiem, a Słoweńską granicą. Chociaż wiekowe tradycje jej przygotowania przypisują sobie oba kraje, to w rzeczywistości Štruklji na
Bałkany przybył z północy, z
Austrii. Pierwsze wzmianki na jego temat pochodzą z 1589 roku, a receptę na Štruklji nadziewany
estragonem zanotował kucharz z
Grazu (miasto to leży tylko 50 km od granicy Słowenii). Do miejskich jadłospisów wciągnięte zostało w XVII wieku, a dwieście lat później rozpowszechniło także na wsi.
W płaty ciasta zawija się zarówno nadzienie słodkie (np. owoce), jak i słone - w tej wersji najpopularniejszy farsz to biały ser. Istnieją też dwa sposoby przygotowania.
Kuhani Štruklji jest gotowany, a
Pečeni Štruklji trafia do pieca. Ten drugi przypomina nieco
serbską Gibanicę.
...
Gibanica (Ciasto nadziewane serem)
W
serbskim słowniku słowo
Gibanica pojawiło się w 1818 roku. Wywodzi się od czasownika
gibati oznaczającego
ruszać się ew.
kołysać, czyli po prostu
gibać się. W kuchni chodzi o cienko wałkowane ciasto nadziewane przede wszystkim serem - tradycyjnie wzbogacano go także
kajmakiem, niekiedy też mlekiem i jajami. Z biegiem czasu farsz wzbogacał się o inne dodatki, takie jak chociażby warzywa, a także mięso - w książce kucharskiej Sofii Maksimović z 1913 roku wymienionych jest aż 17 przepisów. Dziś jest uznawana jako jedno z kluczowych dań narodowych Serbii - mrożona Gibanica trafia nawet na eksport.
Ciasto już dawno zrobiło karierę na całych
bałkanach. W byłej Jugosławii bardziej znane są jednak raczej jej słodkie warianty, które mogą mieć już nie wiele wspólnego z oryginałem - np.
słoweńska Prekmurska Gibanica to raczej ciastko bardziej przypominające polską stefankę.
W samej Serbii nieco podobnym ciastem jest nadziewana roślnami liściastymi
Zelianica.
...
Tourte de Blettes (Ciasto z burakami liściastymi)
Blette to
francuska odmian
buraka liściastego (znanego w Polsce jako
Boćwina). Szczególnie popularna jest na południu, w
Prowansji. Na stałe weszła do jadłospisu
Nicei gdzie bierze m.in. udział w
Tourte de Blettes, w miejscowym dialekcie znanym jako
Torta de Blea. Jest to rodzaj placka nadziewanego właśnie blette najczęściej serwowanego na słodko, rzadziej jako przekąskę. W pierwszym przypadku do siekanych liści dodaje się
rodzynek i
pinioli, niekiedy jabłek oraz oczywiście
cukru (przepis na filmie). W drugim przypadku używa się
boczku,
parmezanu, a niekiedy także
ryżu (przepis poniżej). Jest to przepis, który do Nicei przywędrował z
Włoch. Podobne ciasto, tyle że w postaci tarty serwuje się jednak także na północy, w
Belgii - to tzw.
Tarte al d’jote.
...
