Fajita / Fajitas (Placek nadziewany paskami mięsa)
Fajita to jeden z wariantów
meksykańskiego zestawu dań, które polegają na faszerowaniu
tortilli - właściwie w większym stopniu jest przywiązana do kuchni
Tex-Mex i siłą rzeczy północnego Meksyku. Najbliżej jej do
Burrito. Podobny jest stosowany zazwyczaj sposób zawijania placka - w obu przypadkach jest to pszenna tortilla. W przypadku Fajita kluczową sprawą jest jednak sam farsz. Pierwotnie nazwa Fajita miała się odnosić do szpondru czy też mostka
wołowego z którego przyrządzano nadzienie. W latach 70-tych górę wzięła jednak teoria wedle której
faja oznacza
pas, a fajita to mały
pasek mięsa. Do dziś utarło się więc, że w Fajita chodzi przede wszystkim aby mięso pociąć na paski, a czy będzie to wołowina, zeszło na drugi plan. Nawet popularniejsza zrobiła się Fajita z
kurczaka.
Fajita to właściwie nazwa odnosząca się do samego farszu. Nie trzeba go nawet zawijać w pszenny placek (niekiedy używa się też kukurydziany). Mięsne paski równie dobrze można serwować np. z
ryżem.
...
Lahmacun (Placek z mięsem)
Lahmacun, czyli placek zapiekany z
pomidorami i mięsem, ze względu na sposób przygotowania to swego rodzaju
turecka pizza. Bynajmniej nie jest to jednak import z
Włoch, a wywodzi się z wybrzeża
Lewantu – podstawową różnicą jest brak sera używanego do zapiekania. Tego typu dania od wieków jada się w południowo-wschodniej części kraju. Szczególnie popularne było w wioskach, gdzie cała wspólnota piekła swoje Lahmacun w jednym centralnie usytuowanym piecu. Później zdodyło także rynek miast. W przeciwieństwie do pizzy ciasto na Lahmacun tradycyjnie jest zagniatane bez użycia drożdży – jest to rodzaj tureckiej
Pity, przypominającej podpłomyk – chociaż wraz z komercjalizacją, coraz częściej jest serwowane we włoskim stylu.
...
Manāqīsh (Placek z zaatarem i serem)
Manāqīsh nazywany też niekiedy
Manakish,
Manaeesh lub
Manakeesh to rodzaj placka popularnego na całym wybrzeżu
Lewawntyńskim - od
Turcji po
Palestynę. Szczególne wzięcie ma w
Libanie i nawet określany jest mianem
libańskiej pizzy. Podobnie jak
włoskie ciasto zwykle jest wzbogacane dodatkami.
Swoją nazwę wywodzi od czasownika
naqasha znaczącego m.n.
wytłaczać. Idzie bowiem o to, że w surowym placku palcami robi się wgłębienia, aby dodatki lepiej się układały - przez to w rzeczywistości bardziej przypomina
Focaccię, która także poddawana jest tej procedurze. W obu przypadkach nawet sposób przybrania jest podobny. Nie operuje się tu
pomidorowym sosem, tak jak w przypadku pizzy, ale pojedynczymi dodatkami. Manāqīsh przede wszystkim posypuje się
zaatarem, ewentualnie dodaje ser (zwykle
Ackawi lub lewantyńskie odmiany
kaszkawała) lub mieloną
jagnięcinę. Rzadziej dodaje się ostrą
paprykę, liście
szpinaku albo
kashk.
...