Salama da Sugo swój rodowód ma w Madonna Boschi małej wioski położonej nieododal Ferrey (w Emilli Romagni). Jest to mieszanina przeróżnych części wołowiny i wieprzowiny m.in.: karczku, podgardla, boczku, języka, oraz wątroby. Są one mielone doprawiane przyprawami oraz winem. Mieszanką tą nadziewa się pęcherze wieprzowej (przez co jest dość szeroka – przypomina piłkę), które później dojrzewają od 8 do 10 miesięcy.
Gotową Salama da Sugo można jeść na surowo z melonem i figami. Częściej się ją jednak gotuje. Dość długo bo 4 do 7 godzin i specyficznie bo zawinięte w ścierkę lub umieszczone w specjalnym worku do gotowania. To daje pewność że kiełbasa nie rozpadnie się zbyt wcześnie. Może to uczynić dopiero na talerzu. Zazwyczaj Salama da Sugo później kroi się wzdłuż i każdą połówkę umieszcza na talerzu pełnym tłuczonych ziemniaków. Na końcu trzeba jeszcze ściąć szczyt kiełbasy. W ten sposób można ją wyjadać łyżką ze środka podczas gdy wyciekający sos nadaje smaku ziemniakom.
Kiełbas ta szczycie się taką estymą, że w ciągu roku na jej cześć odbywa się kilka uroczystości. Najważniejsza jest wrześniowa Sagra della Salamina da Sugo al Cucchiaio, festiwal ten trwa aż trzy tygodnie.
