Chayote znane w Polsce jako Kolczoch Jadalny (Sechium edule (Jacq.) Sw.) to bylina z rodziny dyniowatych wywodząca się z Ameryki Środkowej – nazwa chayotli wywodzi się z języka Nahuatl używanego m.in. przez Azteków.
Daje jadalne kłącza (przygotowuje się je tak jak Jams), liście z których przygotowuje się zdrowotne napary (np. na nadciśnienie, arteriosklerozę czy nawet kamienie nerkowe) ale przede wszystkim zielone owoce podobne do gruszek tyle że większe, od 10 do 25 cm długości – jedna z jej nazw to Dynia Gruszkowa (ang. pear squash). Jej miąższ porównuje się do czegoś pośredniego między ogórkiem, a ziemniakiem – aby spotkać się w pół drogi, jako substytut stosuje się zazwyczaj cukinię.
Podobnie się zresztą serwuje. Czasem na surowo, ale częściej po ugotowaniu lub uduszeniu. W Meksyku chayote to m.in. składniki bogatego Mole Chichilo. W kuchni Cajun i Kreolów z Luizjany, którzy używają nazwy Mirliton, jest używany m.in. na obiad z okazji święta dziękczynienia, a w Brazylii (nazwa miejscowa to Chuchu) i innych krajach ameryki południowej trafia do zup, sałatek, a także jest podsmażany.
Dzięki kolonizatorom kolczoch dotarł także na daleki wschód. W Tajlandii gdzie obowiązują dwie nazwy Sayongte i Fak Maeo chętnie jadane są młode pędy. Podobnie w Indonezji (nazwa Labu Siam), tutaj niekiedy używa się ich jako składnika sałatki warzywnej Lalab, a także dodaje do zupy z tamaryndowca Sayur Asam. Na Filipinach za to (nazwa Sayote) jest składnikiem takich dań jak Escabeche czy też Giniling
Nazewnictwo
Meksyk: Chayote
Gwtemala i Salwador: Güisquil
Ekwador i Kolumbia: Starprecianté, Citrayota, Citrayote
Brazylia: Chuchu
Austraila: Choko
Filipiny: Sayote
Tajlandia: Sayongte, Fak Maeo
Indonezja: Labu Siam
Tajwan: Lóng Xü Cài
Indie: Chow Chow
Nepal: Iskus
(Poniżej przepis na meksykańskie Chayotes Entomatados czyli Chayote duszone w pomidorach)
