Szczaw (łac. Rumex), a właściwie cały szereg jego gatunków od wieków jest zbierany i zjadany w całej Eurazji oraz Afryce – najpopularniejszy i zwykle kupowany w sklepach czy bazarach jest Szczaw Zwyczajny (łac. Rumex acetosa L.). Do pewnego stopnia szczaw traktowany był i jest podobnie do szpinaku. Uprawiany kiedyś Szczaw Tarczolistny był nawet nazywany rzymskim, cz też francuskim szpinakiem (dziś w ten sposób nazywa się raczej szpinak górski), a Grecy niekiedy zastępują szczawiem szpinak w swoich pierożkach Spanakopita.
W postaci surowej szczaw nie jest jednak zalecany, ze względu na zawartość nieprzyswajalnych przez organizm szczawianów. Nie przeszkadza to jednak dodawać go do sałatek i to pod każdą szerokością geograficzną, od Portugalii, aż po Malezję, gdzie można go znaleźć w Nasi Ulam. Częściej jest jednak bazą zup – tak polskiej szczawiowej, jak i np. hinduskiej Chukkakura Pappu – oraz podaje się go w formie jarzynki. Szpinak może być np. składnikiem belgijskiego pure warzywnego Stoemp. Tak w Belgii, jak i we Francji szpinak często towarzyszy także rybom. Można go znaleźć m.in. w Paling in’t Groen flamandzkim zielonym sosie, w którym dusi się węgorz, a Francuzi liście szpinaku regularnie dodają do śledzia rzecznego czyli alozy – na wybrzeżu atlantyckim podaje się Alose de Loire a l’Oseille (Śledź rzeczny ze szczawiem) oraz Alose Grillé sur les Sarments (Grilowany śledź rzeczny).
W Albanii za to zblanszowane liście szpinaku są marynowane w oliwie.
