Okra / Gumbo / Ketmia
Okra (łac.
Abelmoschus esculentus ew.
Hibiscus esculentus) w Polsce znana też jako
Ketmia Piżmowa lub
Ketmia Jadalna to niewielkie warzywo wywodzące się z Afryki. Wygląda nieco jak niewielka
cukinia, nie dłuższa od palca – stąd jej
brytyjska nazwa
Lady's Fingers (na tym kończą się jednak podobieństwa z cukinią i raczej nie stosuje się jej jako zamiennika). Ma dość neutralny, nieco piżmowy smak, a najbardziej charakterystyczną cechą jest fakt, iż w czasie gotowania wydziela dużo śluzu. Z Afryki okra trafiła m.in. do krajów śródziemnomorskich (m.in. na
Bliski Wschód do krajów Maghrebu i np. do
Grecji), do Azji (na Daleki Wschód oraz Indii), a wraz z czarnymi mieszkańcami Afryki wyemigrowała do Ameryki – szczególnie ceniona jest w kuchni Cajun, gdzie nazywa się
Gumbo i jest bazą gulaszu zwanego Gumbo.
...
Kalamondynka
Kalamondynka (łac. Citrofortunella microcarpa) zwana też Kwaśną Pomarańczą lub Pomarańczą Panamską ewentualnie Pomarańczą Chińską to krzyżówka kwaśnej mandarynki z kumkwatem. Wbrew nazwie najpopularniejsza jest jednak na Filipinach, chociaż występuje także w kuchni Malajskiej (w takich daniach jak Ikan Bakar czy Acar) oraz Indonezyjskiej. Kalamondynka jest wielkości limonki i również ma kwaśny smak. Podobmnie też jej się używa – m.in. popularny jest napój z ...
Bakłażan Laotański
Bakłażan Laotański to dalekowschodnia odmiana bakłażana. Nie przybiera jednak wydłużonego kształtu, ale podobnie jak bakłażan tajski ma formę kulki o średnicy około 4 cm. Jego cechą charakterystyczną jest duża różnorodność kolorystyczna. Tak jak Bakłażan Tajski zwykle pozostaje jasnozielony, to bakłażan laotański często jest też być biały, żółty, czerwony, brązowy i fioletowy (takiego spotyka się najczęściej). Jak sama nazwa wskazuje wykorzystywany jest w ...
Bakłażan Wietnamski
Bakłażan Wietnamski (łac. Solanum macrocarpon) w samym Wietnamie nazywany Cà Pháo to bliski krewniak znanego u nas bakłażana. Jest to właściwie rosnąca w Indochinach odmiana tzw. Bakłażana Afrykańskiego. Kształt i wielkość ma podobną - jest to kulka o średnicy ok. 4 cm - ale nie jest czerwony lecz przyjmuje różne odcienie koloru zielonego. Przez to bliżej mu do bardziej podobnego Bakłażan Tajskiego, dobrze rozpowszechnionego w świecie - sprzedawany jest zwykle w ...
Torzella / Cavolo Greco / Torza Riccia
Torzella, Cavolo Greco czy też Torza Riccia to różne nazwy tej samej starożytnej odmiany kapusty. Jej miejscem pochodzenia i uprawy jest basen morza śródziemnego - dziś jednym z głównych miejsc jej uprawy są okolice Neapolu. Torzella ma charakterystyczne liście, ciemnozielone, pomarszczone i mięsiste - w największym stopniu przypominają liście jarmużu (jest jego krewniakiem). W kuchni używa się ich tak jak każdej innej zieleniny: do sałatek, dań z patelni oraz zup, ...
Escarole / Scarola
Escarole lub Scarola to jedna z dwóch głównych odmian endywii. Ma charakterystyczne, szerokie gładkie liście, które zawierają przy tym znacznie mniej goryczki niż zwyczajna endywia. Używa się jej jak każdej innej zieleniny, dodając do sałatek, podsmażając, zapiekając i gotując w zupach (takich jak Minestra Maritata)
W zależności od kraju Escarole ma alternatywne nazwy: Endywia Bawarska, Endywia Batawska lub Grumolo.
Cytryna Meyera
Cytryna Meyera (łac. Citrus × meyeri) to krzyżówka popularnej cytryny oraz mandarynki, ew. pomarańczy. Na początku XX wieku do USA sprowadził ją Frank Nicholas Meyer, odkrywca pracujący na rzecz Departamentu Rolnictwa. Podróżował głównie po Azji, a swoją cytrynę przywiózł z Chin, gdzie była uprawiana jako roślina ozdobna. Popularność zdobyła jednak dopiero w latach 90-tych, w Kaliforni gdy miejscowi kucharze zaczęli podejmować eksperymenty kulinarne.
Chociaż jest ...
Topinambur
Topinambur (łac.
Helianthus Tuberosus) w Polsce znany jest jako
Słonecznik Bulwiasty albo po prostu
Bulwa. To gatunek słonecznika, ale nie ceniony ze względu na
oleiste ziarna lecz bulwiaste korzenie. Jego historia i zastosowanie jest podobna do
ziemniaka. Także topinambur wywodzi się z Ameryki Północnej i był podobnie jadany przez tutejszych Indian. Do Europy trafił nawet jako pierwszy, ale już w XVIII wieku został zastąpiony przez bardziej pożywnego ziemniaka.
Topinambur wymaga długiego gotowania w czasie którego zyskuje sporo słodyczy (warzywo zawiera sporo fruktozy przez co jest polecane cukrzykom), a w smaku robi się podobny do
karczoch - w literaturze anglojęzycznej nazywany jest nawet
Jerozolimskim Karczochem (etymologia nie do końca jasna - wcześniej nazywany był
Karczochem Słonecznikowym).
W Badenii-Wirtenbergii z topinamburu robi się wódkę o tej samej nazwie co sama roślina.
Topinambur to warzywo bogate w potas.
...
Salsefia
Salsefia (łac. Tragopogon porrifolius) w Polsce ochrzczona została nazwą Koziobród Porolistny, co nawiązuje do jej długiego i włochatego korzenia - określenie salsefia odnosi się także do całej gatunku Tragopogon. To właśnie on jest główną jadalną częścią rośliny. Po ugotowaniu smak porównuje się do smaku ostrygi, dlatego też sama salsefia nazywana jest Warzywem Ostrygowym.
Roślina ta wywodzi się z basenu Morza Śródziemnego i tu najczęściej jadana. Przez wieki ...
Skorzonera / Czarna Salsefia
Skorzonera (łac.
Scorzonera hispanica) w Polsce nazywana jest
Wężymordem Czarny Korzeń. Przy pewnej dozie wyobraźni ukryte pod ziemią kłącza mogą przypominać węża - taki jest też źródłosłów nazwy systematycznej, w starofrancuskim
scorzon oznacza właśnie węża.
Skorzonera nazywana jest też
Czarną lub
Hiszpańską Salsefią jako że jest podobna do nieco krótszej i jaśniejszej
salsefii (czasem wręcz z nią utożsamiana). Jeśli chodzi o zastosowanie kulinarne, to równie blisko jej do
szparagów i to nie tylko ze względu na kształt. Ugotowana skorzonera ma równie łagodny smak oraz konsystencję. Jako warzywo korzenne nie posiada jednak charakterystycznych włókien - miąższ ma bardziej jednorodny. Podobnie za to się podaje - w towarzystwie
masła lub np. zapiekane pod
beszamel (można też zanurzać w cieście i smażyć w głębokim tłuszczu).
W alternatywnej nazwie ciekawy jest przydomek: hiszpańska. Wskazuje na to, że warzywo, które najprawdopodobniej wywodzi się z
Bliskiego Wschodu do Europy trafiło za pośrednictwem iberyjskich Arabów. Bardzo dobrze przyjęło się jednak nie tylko w na południu, ale także na zachodzie i w środku kontynentu.
...
