Mee Hoon / Bee Hoon / Mee Kuah / Mee Hoon Kuah
Mimo niezwykle podobnych nazw
Mee Hoon i
Mee Hoon Kuah odnoszą się do całkiem innych
malajskich makaronów. Pierwszy z nich to cienki makaron ryżowy uznawany za rodzaj makaronu
Varmicelli zwany też
Bee Hoon i skracany do
Bihun. podczas gdy Mee Hoon Kueh, to kluskami domowej roboty, wyrabianymi z pszennej mąki – z rozwałkowanych kawałków ciasta urywa się płatki i gotuje we wrzątku.
...
Karamel Masakan/Nuoc Mau (Syrop karmelowy)
Czy to malajski Karamel Masakan czy wietnamski Nuoc Mau w kuchni Azji Południowo-Wschodniej gęsty karmelowy sos, a wręcz syrop to ważny element. I wbrew pozorom nie chodzi tu o dodatek do słodyczy czy nawet napojów, ale do dań obiadowych i przekąsek. W Singapurze dodaje się go np. do makaronów, a przede wszystkich do ciasteczek z rzodkwi Chai Tow Kway.
Pod tym względem najbliżej mu do indonezyjskiego Kecap Manis w samej Malezji znanego jako Kicap Lemak. Nie jest to jednak ...
Okra / Gumbo / Ketmia
Okra (łac.
Abelmoschus esculentus ew.
Hibiscus esculentus) w Polsce znana też jako
Ketmia Piżmowa lub
Ketmia Jadalna to niewielkie warzywo wywodzące się z Afryki. Wygląda nieco jak niewielka
cukinia, nie dłuższa od palca – stąd jej
brytyjska nazwa
Lady's Fingers (na tym kończą się jednak podobieństwa z cukinią i raczej nie stosuje się jej jako zamiennika). Ma dość neutralny, nieco piżmowy smak, a najbardziej charakterystyczną cechą jest fakt, iż w czasie gotowania wydziela dużo śluzu. Z Afryki okra trafiła m.in. do krajów śródziemnomorskich (m.in. na
Bliski Wschód do krajów Maghrebu i np. do
Grecji), do Azji (na Daleki Wschód oraz Indii), a wraz z czarnymi mieszkańcami Afryki wyemigrowała do Ameryki – szczególnie ceniona jest w kuchni Cajun, gdzie nazywa się
Gumbo i jest bazą gulaszu zwanego Gumbo.
...
Cheddar
Ten najpopularniejszy angielski ser (51 proc. całej sprzedaży serów na wyspie) wywodzi się z okolic znanego kurortu Bath, z wąwozu Cheddar w hrabstwie Somerset. To tutaj produkuje się oryginalny, objęty ochroną regionalną West Country Farmhouse Cheddar (przywilej ten obejmuje także Dorset, Devon i Kornwalię). W niekontrolowany sposób produkuje się go nie tylko w całej Wielkiej Brytani i krajach postkolonialnych (USA, Kanadzie, Australii) ale nawet w Belgii i Szwecji, a nawet w ...
Ljutenica
Ljutenica ewentualnie
Lyutenitsa lub
Lutenica to jedna z kilku
bałkańskich past warzywnych. W porównaniu z popularnym
Ajvarem jest ona dużo bardziej ostra (
ljuto znaczy
ostre). W jej skład poza ostrą
papryką wchodzą
pomidory,
cebula,
czosnek,
pieprz,
sól,
oliwa i
cukier.
Ljutenicę wykorzystuje się zwykle jako przyprawa do mięs (najlepiej grillowanych) ewentualnie serów lub kanapek. Można ją jednak także potraktować poważniej, jako gotowy sos do ciepłego posiłku.
Sprawdź również:
Pindur
...
Za’atar / Zaatar
Zaatar, a właściwie
Za'atar, to wyjątkowo pojemne określenie wywodzące się z kuchni Arabskiej. Nazwa ta przylgnęła zarówno do popularnego w tej części świata
oregano syryjskiego jak i mieszanki w której poza oregano występuje również
tymianek oraz
majeranek (wszystko wiąże się z etymologicznymi problemami dotyczącymi pochodzenia nazwy).
Zaatar przed dodaniem do potraw często mieszany jest także z
sezamem,
sumakiem,
solą oraz innymi dodatkami – w Palestynie np. dodaje się
kminku. Najprostsze zastosowanie we wszystkich krajach arabskich to rozcieranie Zaataru na plackach typu
pita. Dodaje się go jednak też do dań warzywnych oraz mięsnych, posypuje
Hummus, doprawia serek
Labneh a także po prostu miesza z
oliwą.
Poniżej przepis na bogatą mieszankę Zaatar.
...
Tabasco
Tabasco to zarówno nazwa meksykańskiego stanu położonego na południe od Jukatanu, jak i nazwa wywodzącej się stąd chili. Jako odmiana dość ostrej Papryki Krzewiastej (łac. Capsicum frutescens) - w skali Scovilla 30.000 – 50.000 punktów – zrobiła chyba największą karierę spośród wszystkich chili. Dokonała tego jednak nie za sprawą samych owoców, ale sosu Tabasco, którego stała się podstawą (jest od niego jednak kilkanaście razy ostrzejsza). Niewielkich rozmiarów ...
Jak przygotować Confit z kaczki
Tak jak
alzatczycy ze Strasbourga mają swoje
Foie Gras, a mieszkańcy
Turenii Rillets,
Gaskończycy i mieszkańcy
Midi szczycą się
Confitem.
Gęś (zwana
Gęsią z Tuluzy, gdzie drobiem handlowano w największych ilościach) od zawsze była symbolem, tego Południowo-Zachodniego zakątka Francji. Tymczasem confit okazał się po prostu idealnym sposobem na konserwowanie jej mięsa. Tłuste części ptactwa, czyli przede wszystkim udka i piersi, najpierw się soliło i odstawiało na dzień, dwa. Później na wolnym ogniu kilka godzin wytapiało z mięsa tłuszcz, a samą gęsinę dusiło w nim. Tak rozpływające się już mięso na koniec trzeba było przełożyć do kamionki i zalać wytopionym tłuszcz – gwarantowało to świeżość takiej gęsiej
confiture przez cały rok (z tego samego źródła wywodzi się zresztą używane w Polsce słowo konfitura).
Z grubsza rzecz biorąc tak pozostało do dziś. Tyle tylko, że mięso zaczęło się robić coraz tłustsze – gaskończycy swój drób zaczęli paść z przeznaczeniem jego wątroby na Foie Gras – a gęsi zaczęły wypierać łatwiejsze w hodowli produkcyjnej
kaczki, przede wszystkim
Kaczki z Gres. Tak powstaje
Confit de Canard. Ze względu na swoją rustykalność confit robi dziś zresztą nie mniejszą furorę od specjału sztrasburskich pasztetników. We Francji od lat jest stałą pozycją menu w Bistro i Brasserie, a teraz na popularności zyskuje w całym świecie, także Polsce.
...
Kalamondynka
Kalamondynka (łac. Citrofortunella microcarpa) zwana też Kwaśną Pomarańczą lub Pomarańczą Panamską ewentualnie Pomarańczą Chińską to krzyżówka kwaśnej mandarynki z kumkwatem. Wbrew nazwie najpopularniejsza jest jednak na Filipinach, chociaż występuje także w kuchni Malajskiej (w takich daniach jak Ikan Bakar czy Acar) oraz Indonezyjskiej. Kalamondynka jest wielkości limonki i również ma kwaśny smak. Podobmnie też jej się używa – m.in. popularny jest napój z ...
Shōyu
Shōyu to japońska odmiana sosu sojowego. Z Chin w VII wieku recepturę na jego przygotowanie przywieźli buddyjscy mnisi. Japoński sos jest zazwyczaj nieco słodszy od chińskiego co wynika z dodatku ziaren pszenicy. Shōyu ma jednak także inne odmiany smakowe, zależne od użytych dodatków takich jak wino ryżowe czy też bulion (np. wołowy lub rybny).
