Sos z fermentowanych ziaren soi w Chinach znany był już ponoć V w p.n.e. – pierwotnie robiło się go także z ryb (dziś jest to sos rybny). Proces fermentacji przebiega przy użyciu grzybów Aspergillus Oryzae, używanych także przy sporządzaniu Sake oraz Miso.
W Chinach wyróżnia się dwa rodzaje sosu: bardziej popularny jasny oraz ciemny, który dojrzewa dłużej i dodatkowo jest barwiony melasą – przez co jest też słodszy. Sposób przygotowywania sosu w każdym dalekowschodnim kraju jest nieco inny: w Japonii, gdzie nazywa się go Shoyu, do fermentacji dodaje się pszenicę, przez co robi się on słodszy. Japończycy robią też sos Tamari z użyciem większej ilości soi, przez co również zyskuje na słodkości – Tamari oznacza gromadzić, jako że sos ten powstawał jako produkt uboczny podczas wytwarzania Miso.
Indonezyjski sos sojowy to Kecap Asin, a malajski nazywa się Kicap Cair.
(Na filmie przepis na sos sojowy domowej produkcji)
