Chociaż mówi się o jego ponad dziesięciowiecznej historii, pierwsze pisane wzmianki o lombardzkim Taleggio pojawiły się w XIII wieku. Nazwę ser zawdzięcza lombardzkiej dolinie Taleggio, z której się wywodzi – tradycyjnie podobnie jak Stracchino był produkowany późną jesienią i zimą (do początku XX wieku był zresztą nazywany Stracchino). Do dziś jego produkcja nie uległa drastycznej zmianie (ochroną regionalną DOP został objęty w 1988 roku), położono wyłącznie nacisk na lepszą selekcję szczepów fermentacyjnych, aby nadać serowi bardziej jednolitą konsystencję. Taleggio ma kształt płaskiego kwadratu oraz charakterystyczną brązową skórkę lekko „przybrudzoną” przez pleśń. Ten najbardziej znany miękki, krowi ser z Lombardii dojrzewa miesiąc w chłodnych, wilgotnych pomieszczeniach i jest dość nietrwały. Najczęściej podaje się go z polentą albo na koniec posiłku w towarzystwie gruszek. Dobrze komponuje się także z sałatami (radicchio, rukolą) oraz z bruschettą – wówczas zapieka się go z cukinią oraz szałwią.
