 |
Groszek Zielony to jedna i ta sama roślina co twardy, łuskany groch. Tyle że każdy znajduje się na różnym etapie rozwoju. Zielony jest groszkiem niedojrzałym i dopiero z biegiem czasu zaczyna twardnieć – w ten sam sposób używane są jego odmiany stosowane we wschodnich kuchniach, znane jako groszek śnieżny oraz groszek cukrowy. Moda na zielony groszek nazywany też groszkiem ogrodowym pojawiła się dopiero w późnorenesansowych Włoszech. Europę ogarnęła w XVII i XVIII wieku.
Do dziś to jednak Włosi najczęściej sięgają po zielony groszek. Najsłynniejszy jest obyczaj dodawania go do weneckiego Risi e Bisi, czyli ryżu z groszkiem, podawanego z okazji dnia św. Marka 23 marca. Wówczas to Dożowie przyjmowali pierwsze wiosenne plony wśród których był m.in. groszek. W podobnym czasie zbiory odbywają się na drugim końcu włoskiego buta w Neapolu. Tutaj świeże zielone ziarna także serwuje się z ryżem, w tym przypadku stanowią element nadzienia ciasta ryżowego Sartù di Riso. Uczestnictwo w różnego rodzaju farszach we włoskiej kuchnie jest zresztą tradycyjną rolą zielonego groszku: w Rzymie można go znaleźć w żydowskiej Pizza Ebraica d’Erbe, a w Genui w nadziewanym mostku cielęcym Cima Ripiena.
Całkiem innym kulinarnie krajem gdzie spore wzięcie ma groszek jest Tunezja (wbrew pozorom nie tak odległym od Rzymu – jest to przecież dawna Kartagina). Odgrywa m.in. główną rolę w jednej z wersji popularnej potrawki zwanej Market – chodzi Market Jelbana, po Arabsku jelbana oznacza bowiem groszek. Ciekawym połączeniem jest dodanie go posiekanych tuszek mątw – tak przygotowuje się Soubia bil Jelbana, która podobnie jak w przypadku Risi e Bisi, jest marcową potrawą do której trafiają pierwsze zebrane ziarna.
