Groch (łac. Pisum Sativum) jest jedną z najstarszych roślin uprawianych przez człowiek. Dlatego bardzo już dawno temu (ok. 2000 rok p.n.e.) rozpowszechnił się w całej Eurazji. Pierwotnie był jedzony prawie wyłącznie w postaci suszonej – w ten sposób doskonale nadawał się do długiego przechowywania, przede wszystkim zimą (dziś mamy do czynienia z grochem okrągłym oraz łupanym). W XVI wiecznej Genui zapanowała jednak moda na jedzenie grochu niedojrzałego. W ten sposób w europejskiej kuchni zadomowił się tzw. Groszek Zielony.
We Włoszech oraz zielony groszek to jednak składnik nieodłączny przede wszystkim dla kuchni Weneckiej – jest bazą narodowego wręcz dania, Risi a bisi. Według podań historycznych groch (wł. Bisi) odmiaby Verdon już w X wieku zaczęli uprawiać tutaj Benedyktyni. Szczególnie sprzyjały mu warunki klimatyczne – ciepło i silna ekspozycja na słonce. Świerzy zielony groszek zbierany jest na przełomie kwietnia i maja. Wraz ze wzrostem konsumpcji masowej, w latach 60-tych wprowadzono nowe bardziej wydajne odmiany.
Dziś najbardziej znany jest Bisi di Lumignano, groch produkowany w pobliżu Lumigano w prowincji Vicenza. Popularny jest jednak w całej Europie, najbardziej jako składnik zupy grochowej (takiej jak skandynawska Ärtsoppa) – w Belgii trafia za to do pure warzywnego Stoemp, a w Anglii do Pease Pudding.
