Ser z piemonckiej wioski Montebore do historii trafił w 1153 roku. Wówczas był bowiem serwowany na ślubie Izabeli Aragońskiej i Gian Galeazzo Sforzy. Jego produkcja trwała kolejnych osiem wieków, aż do 1982 roku, kiedy to piemonccy mleczarze wycofali się z wytwarzania tak niszowego produktu. Powrócili do niego dopiero 1997 roku inspirowani przez organizację Slow Food. Dziś robi się go w sposób tradycyjny łącząc mleko krowie z owczym, w stosunku 3 do 1. Masę umieszcza się w specjalnych formach zwanych ferslin, które nadają Montebore charakterystyczny kształt trzypiętrowego tortu. Można go jeść jako ser świeży już po 10 dniach. Lepszy jest jednak starzony, półmiękki – od 1 do 4 miesięcy.
