Quesadilla jak łatwo przetłumaczyć jest to rodzaj placka z dodatkiem sera – po hiszpańsku queso. To jeden z najprostszych i najbardziej popularnych, meksykańskich przepisów bazujących na tortilli (może być zarówno pszenna, jak i kukurydziana – pszenna wersja nazywana jest niekiedy Gringas, ze względu na popularność na północy i za amerykańską granicą). Tradycyjnie używa się meksykańskiego sera Oaxaca. Jest robiony w technologii pasta filata (w wysokiej temperaturze przy której białko się ścina) tak jak bardziej znana, włoska Mozzarella – można ją używać jako zamiennika.
Najprostszy sposób przygotowania to nałożyć ser na połowę placka, złożyć go na pół (chociaż nie jest to konieczne) i na małym ogniu podgrzewać na suchej patelni (w Meksyku używa się żeliwnej patelni Comal – tej samej na której robi się tortille), aż ser się zetnie. Później podaje się ją z jedną z sals. Tak uproszczona wersja mało jednak kogo satysfakcjonuje, stąd w Meksyku do placków dodaje się warzywa, grzyby, fasolę, a przede wszystkim różnego rodzaju przygotowane wcześniej mięsa. Może być to po prostu ugotowany kurczak (np. z rosołu) lub kawałki tuńczyka, a może coś konkretniejszego: Picadillo, Barbacoa lub Carnitas. Panuje pełna dowolność (jak widać na filmie poniżej).
Właściwie pod względem koncepcji przygotowania Quesadilla jest daniem analogicznym do włoskiej Piadiny. Biorąc pod uwagę, że używa także popularny w Italii typ sera można nabrać podejrzeń iż koncept ten mogli do Ameryki przywieźć właśnie Włosi, często towarzyszący Hiszpanom w czasie ich wypraw.
Bardzo podobnym do Quesadilla daniem jest Sincronizada – tutaj placka nie składa się jednak na pół, ale jedną tortillę kładzie na drugiej.
