Chociaż Anglosasi nazywają je French Fries to w Europie panuje przekonanie, że frytki to produkt Belgisjki. Mają tu nawet swoją historię, sięgającą XVII wieku. Wedle miejscowych podań wówczas pierwszy raz odnotowano, że uboższa część Belgów, których nie stać było na kupno ryb po prostu kroiła ziemniaki w podłużne kawałki imitujące rybki i obsmażała je (istotą jest tu kształt, a nie samo smażenie, bo ziemniaków rumienionych na tłuszczu znanych jest wiele, jak chociażby angielskie chips). Słabością tej hipotezy jest wątpliwość skąd ubodzy ludzie mieli pieniądze na dużą ilość tłuszczu potrzebnego do smażenia. Jest jednak druga teoria, która omija tę słabość. Wedle niej frytki nie zrodziła bieda ale zima. Kiedy zamarzały rzeki i kanały, a połów stawał się niemożliwy, mieszczanie tak właśnie zorganizowali sobie substytut rybny. Zwykle miało się to odbywać w okolicach świąt m.in. na wszelkiego rodzaju festynach. A nazwę French Fries nadali amerykanie, w czasie II Wojny Światowej, gdy z opiekanymi ziemniakami czyli Pommes-frittes spotkali się we frankofońskiej Walonii – Flamandowie do dziś obstają przy określeniu Vlaamse frieten.
Miejscową klasyką nawiązującą do brytyjskiego Fish and Chips jest Kip met frieten en appelmoes (po Francusku: Poulet-frites-compote), czyli kurczak z frytkami i musem jabłkowym.
