Seler (łac. Apium graveolens) uprawiany był już w starożytnym Egipcie oraz Grecji: według Homera już Myrmidonowie Achillesa wypasali konie na poletku z selerem rosnących pod murami Troi, a gdy Odys trafił na wyspę Kalipso w pobliżu jej jaskini znalazł pole dzikiego selera. Z greki wywodzi się też nazwa, pochodna od selenon, czyli rośliny księżycowej.
Seler ma przy tym trzy odmiany:
- Seler Korzeniowy (łac. Apium graveolens L. var. rapaceum (Mill.) Gaudin)
- Seler Naciowy (łac. Apium graveolens L. var. dulce (Mill.) Pers.)
- Seler Liściasty (łac. Apium graveolens L. var. secalinum (Alef.) Mansf.)
Pierwotnie używana była raczej nać selera (podobnie było w przypadku buraka). Do dziś jest stosowana m.in. w Bouquet Garni. Bulwa selera korzeniowego był bowiem dość gorzki. Dopiero selekcja nasion prowadzona w XVII wieku pozwoliła pozbyć się goryczki. To przyspieszyło karierę selera jako warzywa. Francuzi jadają go z sosem Remoulade, a jeszcze bardziej znana jest sałatka Waldorf z selerem, orzechami włoskimi i jabłkami. Nasiona są wykorzystywane do tzw. soli selerowej.
Krojony korzeń selera najczęściej trafia jednak do zup i dań jednogarnkowych, takich jak skandynawskie Köttsoppa i Rössypottu, francuska Kaoteriad czy też austriacki i niemiecki Ritschert.
