Płaty ciasta makaronowego przekładane sosem i zapiekane pod beszamelem to pecjalność Emilli, a w szczególności jej stolicy Bolonii. Tutaj do klasycznej Lasagne alla bolognese jako farszu używa się sosu bolońskiego. Co ważne Lasagne tradycyjnie nie robi się z Semoliny, ale mąki powstałej z miękkiej pszenicy Tenero łączonej z jajkami. Dlatego też oficjalnie nie jest ona uznawana za makaron mimo, że źródłosłów jej nazwy na to wskazuje – sagne oznacza właśnie makaron.
Z Emilli lasagne szybko wywędrowały do Romagni i Marche, a później zrobiły karierę w całych Włoszech. Stąd powstało wiele ich odmian. Węższa odmiana Lasagne to Lasagnette, a nieco szersze jest Lasagnotte. Regionalną wersja powszechna na Sycylii wykonywana z mąki z pszenicy Durum nazywana jest niekiedy Sagne lub Lagne. W Basilicacie i Apulii Sagne 'ncannulate formuje się w cylindryczne zwoje, a w Lunigiana (historyczny obszar leżący na pograniczu Toskanii i Ligurii) do Lasagne bastarde lub też Lasagne matte używa się mieszanki mąki z pszenicy Tenero , mąki jęczmiennej (Farro) oraz mąki kasztanowej. W Neapolu słynna jest Lasagna riccia serwowana w czasie karnawału.
(Poniżej drugi, obok bolońskiego, najpopularniejszy sposób pieczenia lasagni faszerowanej szpinakiem)
