Pochodzenie tego sposobu przygotowywania warzyw jest nie do końca określone. Wiadomo jednak, że przepis drukiem po raz pierwszy pojawił się w 1772 roku w książce Francois Massialot Le Cuisinier Royal et Bourgeois. Zwykle do Julienne używa się marchwi oraz selera, ale oryginalnie przewidziane były jednak także cebula, buraki, sałata, por, szczaw i trybula. Sposób ich przygotowania nie zmienił się jednak do dziś. Podobnie jak w kuchni chińskiej warzywa korzenne kroi się w zapałkę (Francuzi używają też nazwy allumette czyli właśnie zapałka). Poza tym cebulę kroi w piórka, a warzywa liściaste sieka – w tym względzie używa się już innej techniki krojenia: chiffonade. Później podobnie jak na dalekim wschodzie szybko przesmaża na tłuszczu (w tym wypadku na maśle) ewentualnie obgotowuje się w niewielkiej ilości bulionu, który później uchodzi za sos (można też zastosować po kolei obie techniki – przesmażone warzywa zalać bulionem).
