Tradycja mieszania w bistrach anyżu, lukrecji i cukru z wódką i mieszanką ziół, istniała w Prowansji już w XIX wieku. Nie wyplenił jej nawet wprowadzenie w 1915 roku, w ramach walki z Absyntem, zakaz używania anyżu. Trzeba było jednak czekać do 1932 roku na zniesienie zakazu, aby rozpoczęta została produkcja Pastisu. Szybko zajęli się nią zresztą dawni producenci absyntu. Do dziś każdy z nich ma własną recepturę (niezmienne pozostają tylko anyż i lukrecja) i dodaje do niej nawet 72 dodatki, takie jak: mięta, liście brzozy, znamiona kukurydzy, werbena, rumianek, liście czarnej porzeczki, mak, tymianek, kolendra, pietruszka, cynamon, koper włoski, cząber czy kminek.
Z absyntem Pastis ma jeszcze wspólny sposób podawania – miesza się go w zimnej wodzie. Pastis wówczas mętnieje dzięki zawartym w nim olejkom mięty.
