Kokos najbardziej kojarzy się z egzotyką Wysp Karaibskich, nie mniej najprawdopodobniej wywodzi się z Dalekiego Wschodu (chociaż niektórzy wskazują dwie równoległe ścieżki rozwoju – w Azji i Ameryce) i tutaj ma najszersze zastosowanie. Nazwę Kokos nadali Portugalczycy: coco oznacza ludzką głowę – chodzi o okrągły kształt owocu i trzy wgłębiania nawiązujące do oczu i ust. Niemniej wywodząca się z Sanskrytu hinduska nazwa Kalpa Vrikshaznaczy znaczy tyle co: drzewo zaspokajające wszystkie potrzeby; a malajskie Pokok Seribu Guna należy tłumaczyć jako: drzewo tysiąca zastosowań. I to właśnie stanowi istotę Palmy Kokosowej.
Jest to chyba najbardziej wszechstronna roślina na świecie. Poczynając od jej liści, włókien i drewna mających zastosowania w rzemiośle i budownictwie (korzenie używa się w tradycyjnej medycynie). Jadalne jest za to tzw. Serce Palmy, młode liście, a z nektaru kwiatów robi się Cukier Palmowy oraz alkohol – Wino Palmowe i bimber. Najważniejsza część to jednak sam orzech. Znajdująca się w nim woda to orzeźwiający napój, ale także surowiec do produkcji Octu Kokosowego. Biały miąższ je się na surowo, przerabia na Mleko i Śmietankę Kokosową oraz suszy. Tak powstaje Kopra, którą nie tylko trze się na wiórki, dodawane m.in. do sałatek, takich jak indonezyjski Karedok – po ich usmażeniu powstaje tzw. Kerisik oraz Serundeng. Z kopry tłoczy się Olej Kokosowy. I to jeszcze nie wszystko, bo wytłoki kopry to doskonała pasza, a same skorupy to tradycyjny materiał opałowy.
W Indonezji i Malezji miąższ kokosa wykorzystuje się także do m.in. placków ryżowo-kokosowych Serabi, ciastek ryżowych Putu Piring oraz jako dodatek do ryżu Nasi Dagang.
