Nazwa Crescentina odnosi się do dwóch całkiem innych rodzajów pieczywa:
Po pierwsze to wywodzący się z Emilii-Romagni chlebek podobny do popularnych tutaj Piadina oraz Tigellą. Ciasto również jest formowane w okrągłe placki. W przeciwieństwie do nich Crescentina, charakterystyczna przede wszystkim dla Modeny, jest jednak wzbogacony zakwasem. To powoduje, że staje się ona dużo bardziej pulchne.
W szerszym zanczeniu jest to rodzaj placków popularnych zarówno w Toskanii jak i w Emilii Romagni. Nie piecze się ich jednak, ale smaży na oliwie – historyczne uzasadnienie tej metody tłumaczy się, iż w ten sposób świeże pieczywo mogli przygotować także ci, których nie było stać na własny piec lub korzystanie z pieców gminnych. Ciasto zagniata się z mąki pszennej, soli, wody, smalcu (lub oliwy) oraz proszku do pieczenia (nie zawsze). Formuje się z niego bułeczki w kształcie rombu, nakłuwa widelcem i smaży w głębokim tłuszczu.
Sama nazwa Crescentina używana jest jednak tylko w Toskanii oraz samej Bolonii. W pozostałych miastach Emilii-Romagnii placki mają swoje lokalne nazwy: w Modenie jest to Gnocco Frito, w Ferrarze Pinzino, w Parmie Torta Frita a w Piacenzie Chisulen.
