Elisir del Prete
Elisir del Prete czyli eliksir księdza to wytwarzana już od XIX wieku nalewka roślinna stosowana jako lek na ból żołądka. Przed użyciem aromatyzowany alkohol zwykle jest kilkukrotnie destylowany i osiąga moc 50 proc. Tradycyjnie mieszało się go z kawą. Produkowany jest w Piemoncie w miejscowości Pinerolo.
Elisir d’erbe Barathier
Elisir d'erbe Barathier, nalewka datowana na 1905 rok, wcześniej klasyfikowana była jako jedna z odmian Amaro, a precyzyjnie Amaro Cozie, pochodząca z górnych Alp. Produkuje się ja w piemonckim Pomaretto z podobnych składników jak każde Amaro.
Arquebuse / Alpestre
Arquebuse zwany też Alpestre, czyli alpejski, to ziołowa nalewka. Wytwarza się ją przede wszystkim w piemonckim miasteczku Carmagnola, już od kilkuset lat. Zaczęło się pod koniec XVII wieku w tutejszych klasztorach. Wówczas Arquebuse było stosowane jako lekarstwo, m.in. na dolegliwości żołądkowe, o czym świadczy nazwa nalewki. Poza alkoholem i cukrem składa się na nią około 33 ziół, m.in.: bylica, werbena, mięta, rumianek, waleriana, hyzop i facelia.
Zobacz również: ...
Amaro
Amaro to gorzka ziołowa nalewka produkowana we włoskich Alpach. Jedną z jej bardziej znanych odmian jest Amaro alle erbe alpine delle montagne di Cesana wywodząca się z okolic piemonckiej Ceseny. Tradycja macerowania ziół w alkoholu są długie, produkcja Amaro zaczęła się jednak dopiero w XX wieku. Podstawowymi ziołami do tej 33 – 35 proc. nalewki są arcydzięgiel, piołun, majeranek oraz tymianek.
Zobacz również: Arquebuse
Rosolio
Rosolio w Polsce znany bardziej jako Rosolis to po prostu likier na bazie płatków róży. Jego miejscem pochodzenia jest Piemont, gdzie produkt jest objęty ochroną regionalną, ale już w XVI wieku Rosolio zrobił ogromną karierę na południu Włoch, szczególnie na Sycylii. Jest on tu także popularną bazą do innych likierów – cytrusowych, anyżowych, kawowych czy też miętowych.
Bicerin
Bicerin to piemoncki napój stanowiący mieszaninę kawy, kakako oraz śmietany. W turyńskich kawiarniach pija się go już od XVIII wieku, a w 2001 roku został uznany nawet jako tutejszy produkt regionalny. Wielkimi admiratorami Bicerinu byli m.in. Picasso oraz Hemingway.
Sciat (Placki serowe)
Smażone placki serowe
Sciat to danie typowe dla żyznego,
lombardzkiego regionu
Valtellina. Dlatego też używa się do nich składników charakterystycznych dla tej części
Włoch –
mąki gryczanej oraz sera
Bitto. Ciasto na placki jest bardzo podobne do używanego na słynny tutejszy makaron gryczany
Pizzoccheri, tyle że zdecydowanie rzadsze.
...
Bresaola Condita (Bresaola z jajkiem)
Słynną lombardzką
Bresaolę zwykle jada się na surowo, pokrojoną w cieniutkie plasterki. Istotny jest jednak dobór dodatków - to tzw.
Bresaola Condita czyli
przybrana. W najprostszej postaci można się ograniczyć do
pieprzu,
oliwy i
cytryny. Można też podsypać ją tartym
Grana Padano. Niewątpliwie najbardziej charakterystyczne jest podawanie jej z surowym żółtkiem, które podobnie jak w przypadku Tatara łagodzi intensywny smak surowego mięsa.
...
Pizzoccheri Bianchi
Wbrew nazwie ten specjał z lombardzkiej Chivenny jest czymś zupełnie innym od makaronu gryczanego Pizzoccheri wywodzącego się również z regionu Vatellina. Pizzoccheri bianchi to raczej rodzaj gnocchi, robionego z mąki pszennej oraz czerstwego chleba.
Casoncelli to określenie odnoszące się do pierogów domowych przygotowywanych w całej Lombardii. Spośród wielu odmian tej tradycyjnej potrawy największe uznanie zdobyły te, których przepis wywodzi się z Bergamo. Co do zasady są to dość duże pierogi formowane w półkola (podobne do polskich). Istotą jest farsz. Bazę stanowi mieszane wołowo-wieprzowe mięso mielone. Do niego dodaje się tarty Grana Padano, jajko, siekaną kiełbasę (ewentualnie salami), szpinak, pietruszkę, rodzynki, czosnek, a także gruszkę i pokruszone ciastka migdałowe. Po ugotowaniu serwuje się je z masłem szałwiowym.
...