Cydr Angielski

Historia powstania brytyjskiego wina jabłkowego jest szczególna. Według legendy Józef z Arymatei, po śmierci Chrystusa przybył na wyspę i osiedlił się na zachodzie w miejscowości Glastonbury, w późniejszym hrabstwie Somerest. Założył tu klasztor i posadził pierwsze w Anglii jabłonie przez co Celtowie nadali temu miejscu nazwę Avalon, czyli „wyspa jabłek” (według innej legendy jest to miejsce pochówku Króla Artura). Bardziej historyczne i prozaiczne źródła przekonują, że za obsadzenie zachodniej Anglii (przede wszystkim hrabstw West Country, Herefordshire i Worcestershire gdzie produkuje się najwięcej cydru) sadami jabłkowymi odpowiedzialni są jednak Rzymianie. To oni mieli tu przywieźć kwaśno-słodkie odmiany jabłek French Longtail, White Swan oraz Slack My Girdle, doskonale nadające się do produkcji cydru. Kwas nadaje im bowiem rześkości, a słodycz mocy.
W przeciwieństwie do Cydru Normandzkiego, Anglicy swoje wino wytwarzając pozostawiając w brzeczce wytłoki z jabłek. To przede wszystkim nadaje mu większego aromatu. Po drugie, w większym stopniu odferemtowują swój trunek (trochę podobnie jak piwo), przez co jest bardziej wytrawny i mocniejszy – ma około 5 proc. zawartości alkoholu (chociaż są tutaj cydry zarówno Dry jak i Sweet). Najmocniejsze cydry produkowane są we wschodniej Anglii, m.in. w Kent (przykładem jest Biddenden).
Dziś większość cydrów, takich jak Strongbow, Blackthorn czy Bulmers to jednak produkty masowe, do których dodaje się słód kukurydziany i je dogazowuje.

FavoriteLoading Dodaj do ulubionych