Legenda mówi, że pierwszą Grappę wyprodukował włoski legionista w II w n.e., który z Egiptu wykradł urządzenie destylacyjne i przywiózł je do rodzimego Bassano di Grappa. Jest to oczywista bujda, jako że pierwsze Alembiki rozpopularyzowali dopiero Arabowie kilka wieków później. Pierwsza historyczna wzmianka o włoskiej Grappie pochodzi z 1451 roku. To wówczas pewien mieszkaniec Veneto, Enrico, w swoim testamencie wspomniał właśnie o napoju winnym Grape (od włoskiego grappolo, czyli winogrona).
W istocie przez wiele wieków sposób produkowania Grappy zarówno na obszarze państwa Weneckiego jak i w Piemoncie był ten sam co w przypadku francuskiego Marc (oraz hiszpańśkiego Orujo i portugalskiego Aguardente, a nawet gruzińskiecj Chacha). Również tutaj zawodowi gorzelnicy objeżdżali winiarzy i na bazie wytłoków winogronowych pozostałych po tłoczeniu wina destylowali wódkę. W zależności od woli winiarza destylat albo zostawiali w gospodarstwie, inkasując pieniądze za usługę, albo zabierali ze sobą płacąc za wytłoki. Bassano di Grappa odegrało o tyle istotną rolę, że to właśnie tu w 1779 roku rodzina Nardini jako pierwsza do produkcji trunku zaczęła używać maszyn parowych i uprzemysłowiła destylarnie. Do lat 70-tych XX wieku, Grappa była traktowana jako tani sznaps. Wszystko zmieniło się za sprawą rodziny Nannoni, która zaczęła różnicować, uszlachetniać (poprzez używanie lepszych gatunków winogron) oraz stażyć Grappę.
Do dziś pozostało już tylko kilku indywidualnych producnetów Grappy, takich jak Romano Levi, Luigi Orazio Nonino, Jacopo Poli, Bruno Pilzer, Bepi Tosolini czy Gioachino Nannoni (nie mniej znane marki to Berta, Sibona, Nardini, Brotto oraz Domenis). Najlepsze destylarnie mają swoją siedzibę historycznym Bassano di Grappa. Większość trunku powstaje jednak w dużych zakładach i to na terenie całych Włoch, wszędzie tam gdzie produkuje się wino.
Zasadniczo Grappa podobnie jak Wódka jest trunkiem, który nie dojżewa – pija się ją lekko schłodzoną w wąskich kieliszkach na wysokiej nóżce. Podobnie jak z wódki można jednak zrobić Starkę, tak i postarzyć można Grappę (to samo robi się w przypadku Marc). Tak powstaje Grappa Riserva lub Stravecchia, która leżakuje co najmniej półtora rok, ale tylko połowę czasu w dębowych beczkach, przez co nabiera zaledwie lekko złocistej barwy – taki trunek pije się już w temperaturze pokojowje.
Klasyfikacja Grappy wygląda następująco (podziały wiekowe i aroamtyczne mogą się łączyć):
- Giovane – czyli Grappa „młoda”, nie starzona
- Aromatica – czyli Grappa aromatyczna produkowana z aroamtycznych wingorn Muscat czy Traminer.
- Invecchiata – Grappa leżakowana w drewnianych beczkach co najmniej rok
- Riserva Invecchiata lub Stravecchia – Grappa leżakowana co najmniej półtora roku
- Affinata lub barricata – Grappa leżakowana, gdzie okres leżakowania podany jest dla każdej partii (na butelce)
- Aromatizzata – Grappa aromatyzowana ziołami, przyprawami korzennymi lub owocami.
Grappę od dawna produkuje się również na Bałkanach. Obecnie na terenie UE jest to jednak nazwa zastrzeżona dla Włochów, więc w miarę przystępowania do Unii również Chorwaccy musieli zrezygnować z tej nazwy, a później zrobią to pewnie Serbowie .
