To cienki placek czy też podpłomyk, popularny w Turcji (tutaj znany jest jako Lavaş), w rejonie Kaukazu (Armenia, Gruzja), Kurdystanie, a także w Iranie. Lawasz przygotowuje się z mąki pszennej, soli oraz wody. Formuje w prostokątne, owalne lub okrągłe arkusze. Podobnie jak w przypadku indyjskiego Naan, można je piec na wewnętrznych ścianach ziemnego pieca zwanego Tandir (odpowiednik indyjskiego Tandoor), w którym panują bardzo wysokie temperatury – przed włożeniem do pieca posypuje się go niekiegy ziarnami sezamu lub maku. Wówczas powstają prostokątne płaty ciasta. W warunkach domowych zwykle robi się to jednak na patelni zwanej Saç – podobnie jak przygotowuje się gözleme.
Lawasz znany jest przede wszystkim jako placek używany do zawijania mięs oraz warzyw i przygotowywania swego rodzaju kanapek – przede wszystkim Kebapów. Nie mniej w Ormiańskim Kościele Apostolskim używany jest podczas eucharystii.
Etymologia słowa Lawasz nie jest znana. Językoznawcy wywodzą ją zarówno z Tureckiego, Armeńskiego jak i Perskiego. Najczęściej pojawiająca się interperetacja wiąże się z końców –asz, co zarówno w Turcji jak i Armenii znaczy posiłek. Bardziej problematycznie jest początek lav – w ormiańskim to przymiotnik dobry.
Patrz: Pita
Składniki:
– 2,5 szklanki mąki
– szklanka ciepłej wody
– łyżeczka soli
Przygotowanie:
- Ze składników zagnieść ciasto. Dobrze je wyrobić i kilka razy rzucić o blat.
- Ciasto odstawić w ciepłe miejsce na ok. pół godziny.
- W zależności od tego jakiej wielkości mają być placki uformować kawałki ciasta o wielkości orzecha włoskiego lub mandarynki.
- Ciasto cienko rozwałkować – placek może być okrągły lub owalny.
- Lawasze piec na mocno rozgrzanej patelni lekko rumieniąc z obu stron.
- Aby nie wysychały i nie robiły się twarde od razu zawijać w ścierkę, wkładać do pudełka lub do folii.
(Tradycyjny armeński wypiek lawaszu w piecu ziemnym)
