W Toskanii nie rośnie twarda pszenica Durum, ale miękka Tenero. Dlatego nie wiele jest tu makaronów, ale za to niezliczona ilość różnego rodzaju pieczywa, które używa się także jako dodatek do sosów. Jako że już od średniowiecza był to produkt wytwarzany na szeroką skalę, dla wszystkich warstw społecznych, powszechnie nie soliło się go (tak samo jak nie soli się makaronu przed gotowaniem) – sól była dość droga. Niedobór ten uzupełniał słony smak dodatków – sera i wędlin. I tak w przypadku wielu wyrobów piekarskich pozostało do dziś. Bardzo wiele znanych rodzajów chelba wypiekało się z okazji różnych świąt, z Wielkanocą na czele. Dziś są już dostępne cały rok.
Najbardziej charakterystyczne pieczywo to duże bochenki chleba Filone, placki Schicchiatta, a przede wszystkim różnego rodzaju chlebki określane we włoszech wspólną nazwą Pane.
Pozostałe znane rodzaje toskańskiego pieczywa to:
Bozza (Pagnota) – to okrągłe bochenki chleba
Carsenta lunigianese – to chleb wywodzący się z Lunigiany. Piecze się go w garnku na liściach kasztanowca. Tradycyjnie serwowany jest w Wielki Piątek.
Ciaccia – to chleb charakterystyczny dla Maremma. Wypiekany jest z mąki kukurydzianej i dlatego tradycyjnie był traktowany jako chleb ubogich. Bardziej znaną jego wersją jest Pan di granturco.
Ciambella di quaresima (quaresimali) – jest to rodzaj postengo obwarzanka
Donzelle – są to placki w kształcie rombów, smażone na oliwie. Ma on także swoje nazwy regionalne – Ficattole w Prato oraz Sgabei w Lunigiane.
Fiandolone – ciasto na ten chleb robi się z mąki z kasztanów i posypuje rozmarynem. Tradycyjnie był to chleb robotników leśnych i węglarzy z Monte Amiata.
Fiortentina – są to obwarzanki popularne we Florencji
Panigaccio – to specjalność Lunigiany. Ciasto zagniata się z mąki pszennej i jest pieczone na rozgrzanych do czerwoności węglach, na glinainych płytkach zwanych testi. Podaje się je z tartym serem oraz oliwą
Panina gialla aretina – ten chleb z regionu Arrezzo przed Wielkanocą tradycyjnie niesie się do kościoła w święconce. Jest robiony z mąki żytniej, zabarwiony szafranem na żółto, przyprawiony ziołami oraz nadziewany rodzynkami. Jada się go z jajkiem ze święconki.
Panini di San Antonio – te małe, zwijane, słodkie bułeczki wypieka się na św. Antoniego, czyli 17 stycznia. Jada się w czasie porannej celebracji święcenia całego gospodarstwa.
Rondegiante – są to okrągłe placki
