Batat nazywany też Patatem to popularna w Ameryce Łacińskiej (skąd się wywodzi) i na Dalekim Wschodzie roślina bulwiasta określana ogólny i dośc mylnym mianem Słodkiego Ziemniaka. Jest to rodzaj wilca, a precyzyjnie rzecz ujmując Wilca Ziemniaczanego (łac. Ipomoea batatas.). Nazwa Batat jaka przyjęła się na całym świecie wywodzi się z języka ludu Taino zamieszkującego Karaiby, gdzie pierwszy raz hiszpańscy odkrywcy spotkali się z tą rośliną. Wpłynęło to zresztą na odkryte później, podobne do nich ziemniaki. Powszechnie uprawiane były w królestwie Inków i w miejscowym języku Keczua nazywane Papa. Hiszpanie połączyli obie nazwy i ukuli nową Patata, która przylgnęła zarówno do samego batata jak i ziemniaka. Spowodowało to pewne zamieszanie, obie rośliny biologicznie są bowiem bardzo odległe od siebie – ziemniaki należą do rodziny Psiankowatych (łac. Solanaceae) i pod tym względem bliżej im do pomidora, niż batatom z rodziny Powojowatych (łac. Convolvulaceae), które raczej kojarzą się z ozdobnymi pnączami jak Wilec czy Powój.
Mimo tych różnic zastosowanie mają jednak podobne do zwykłych ziemniaków. Bataty są od niego jednak słodszy – stąd właśnie nazwa słodki ziemniak – i mają pomarańczową barwę. Zarówno przez to jak i samym smakiem przypomina coś pomiędzy ziemniakiem, a marchwią. Jadane są także kiełki batatów – tak jak w filipińskiej sałatce Kinilnat. Tutaj nazywa się go zresztą jeszcze nieco inaczej: Kamote. To określenie w wersji Camote obowiązuje zresztą także na zachodnim wybrzeżu Ameryki Południowej oraz zachodniej części Meksyku i wywodzi się od słowa Camotli z języka Nahuatl używanego przez mieszkających tu Azteków. Żeby sprawa była jeszcze bardziej skomplikowana w obiegu są też jeszcze dwie nazwy z języka Keczua: używane w Peru i Boliwii określenie Apichu oraz również wywoadząca się z tych okolic, nawet bardziej znana Kumara, która przeniosła się też na Polinezję. Jest to też ciekawy przykład kontaktów pacyficznych wyspiarzy z mieszkańcami Ameryki.
Bataty mają też wiele lokalnych odmian zarówno te wyhodowane w ostatnich dekadach, jak i znacznie starsze, wśród których najbardziej znane są kubańskie Boniato. Niekiedy mylnie określa się je mianem Yamu, z którymi nie mają nic wspólnego, poza tym, że podobnie ja Maniok są jednym z głównych źródeł skrobii w rejonach tropikalnych.
