Moule w Polsce znane jako Omułki Jadalne (łac. Mytilus edulis) to jeden z najpopularniejszych rodzajów małży, zwykle właśnie z nimi utożsamiane. Największe europejskie hodowle omułkóœ znajdują się na wielkich fermach leżących u wybrzeży holenderskiej Zelandii. Nie mniej tradycja ich przygotowywania i podawania przybyła tu z południa: Belgii i Francji. Francuzi łowią je zarówno w Normandii, Bretanii i Wandei, jak i po drugiej stronie kraju - w Morzu Śródziemnym, w Prowansji.
Te najpowszechniejsze, odławiane w Atlantyku (u wybrzeża Francji, Belgii i Holandii) są niezbyt duże. Francuzi określają je mianem Bouchot – to nazwa przypisana małżom hodowanym na linach rozpiętych na palach wbitych w morskie dno. Znacznie większe egzemplarze występują w Morzu Śródziemnym. Ich połów trwa od lipca do lutego. Popularne są nie tylko we Francji (w Prowansji) ale także we Włoszech – tutaj nazywane są Mitilo, ew. Cozza (raczej w środkowych Włoszech) oraz Muscolo i Peocio na Północy.
W Europie najpopularniejsze przepisy na omułki to belgijski Mosselen-Friet oraz prowansalskie Moules Marinieres.
...
Harissa czy nawet bardziej prawidłowo Harîsa to wywodząca się z Tunezji ostra pasta paprykowa. Jej nazwę z arabskiego tłumaczy się jako rozbić na części, a chodzi tu sposób przygotowania, czyli rozgniecenie składników w moździerzu. W najprostszej wersji są to zmiażdżone, posolone papryczki i zalane oliwą. Poza samym chili o różnym stopniu ostrości (stosowane są do niej m.in. papryczki Piri-Piri, a także sproszkowana papryka) zaprawiana jest ziołami i przyprawami, takimi jak czosnek, kolendra, cytryna czy kmin. Chociaż skład i kombinacja smakowa nie została precyzyjnie ustalona. Dziś Harrisa to już zresztą nie tylko Tunezja – karierę zrobiła praktycznie w całej Afryce Północnej (od Maroka do Libii), a także w Europie.
Zazwyczaj stosuje się ją jako dodatek do kuskusów oraz wszelkich sosów, ale także jako przyprawa stołowa. Najczęściej kupić ją można w tubce. Nie sprawia jednak wielkich trudności przygotowanie jej w domu.
...
Ojczyzną Cynamonu jest Azja południowa i wschodnia z Cejlonem, Indonezją i Chinami na czele. W tym regionie w największym stopniu jest też wykorzystywany i to nie tylko do dań słodkich. Jako przyprawę używa się wewnętrznej kory zdjętej z gałęzi Cynamonowców (łac. Cinnamomum) – zewnętrzna, zdrewniała część jest usuwana, a wewnętrzna pierwotnie wilgotna od soków drzewa, w czasie suszenia zwija się. Wygląd zależy od gatunku Cynamonowca:
- z drzew cejlońskich uzyskuje się korę gładką, zwiniętą w ruloniki,
- z drzew chińskich kora jest grubsza, szara, chropowata i tylko lekko zagięta.
W basenie Morza Śródziemnego cynamon używany jest już ponoć od 4 tys. lat i trudno jednoznacznie powiedzieć jak się tutaj dostała. Według Herodota został przywieziony przez egipskich kupców handlujących na wybrzeżu Morza Czerwonego lub w Etiopii, niemniej upowszechniła się dopiero w XIII wieku.
Cynamon doskonale przyjął się także w kuchniach Ameryki, szczególnie w Meksyku.
Korę pozyskuje się głównie z czterech gatunków drzew cynamonowych z których wielu kucharzy tylko Cynamon Prawdziwy uznaje jako Cynamon. Dla odróżnienia Cynamon Chiński i pozostałe drzewa nazywane są Cassia lub Cynamon Cassia.
Ta Bazylia - najpopularniejsza w Tajlandii oraz w Wietnamie (łac. Ocimum basilicum var. thyrsiflora) - to po prostu odmiana Bazylii Pospolitej. Ma niezbyt duże szpiczaste listki o barwie zielone, zielono-fioletowej, a nawet fioletowe, a przy tym charakteryzuje się anyżkowym aromatem. Tajowie określają ją mianem Horapa i używają jago dodatek do wszelkiego rodzaju dań smażonych, Curry (taj. Kaeng) oraz sałatek – poza tzw. daniami Kra Phao do których dodaje się Świętą Bazylię. W Wietnamie znana jest Húng quế co tłumaczy się jako Bazylia Cynamonowa, nie ze względu jednak na smak ale fioletowy kolor jaki listki mają u nasady – nie należy mylić z Bazylią Cynamonową rosnącą w Meksyku. Używa się ją podobnie jak w Tajlandii – m.in. dodaje się do słynnej zupy pho.
Ciekawą odmianą tajskiej bazylii jest wyhodowana przez Amerykanów bardzo efektownie rosnąca Queen of Siam.
...
