Sama nazwa wskazuje, że hiszpańska Patatera to rodzaj tutejszej kiszki ziemniaczanej. Czasami nazywana jest też Morcilla patatera, co podobnie jak w Polsce jest nawiązaniem do bardziej popularnej tu krwawej kiszki Morcilla. Tu krwi jednak nie ma. W Estremadurze z którą najbardziej jest związana do ziemniaków dodaje się tłuszcz ze świń rasy Iberico (czasem także mięso wieprzowe) i doprawia solą, czosnkiem, a także suszoną, wędzoną papryką w proszku Pimentón de la Vera, która nadaje jej czerwony kolor i z zewnątrz upodabnia do zwykłej kiełbasy. Patatera pojawiła się tu pod koniec XVIII wraz z uprawą ziemniaków, jako rodzaj taniej wędliny zaspokajającej wiecznie powracający głód.
Sposobów jej konsumpcji jest wiele, w przeciwieństwie do polskiej kiszki ziemniaczanej najczęściej serwuje się ją jednak na zimno. Jada się ją na śniadanie oraz jako tapas. Można kroić w plasterki, ale równie prosto rozsmarowuje się na chlebie – w Estramadurze w ten sposób podawane są kanapki Miajones/Montadito. Tradycyjnie serwuje się do niej Vino de pitarra.
