Zuppa di Pane e Cavolo Nero (Jednogarnkowe danie z chlebem i jarmużem)
Leżąca u stóp Mont Balnc alpejska
Dolina Aosty to najmniejszy, a przy tym jeden z najmniej urodzajnych rejonów
Włoch. W skali kraju słynie przede wszystkim ze swoich serów oraz mroźnych zim. W ciężkiej porze tutejsi górale mieli w zwyczaju jadać jednogarnkowe dania bazujące właśnie na serze oraz miejscowym chlebie.
Poniżej przykład na jedno z nich
Zuppa di Pane e Cavolo Nero, czyli potrawa chlebowa z
jarmużem. Wbrew włoskiej nazwie nie jest to odpowiednik polskiej zupy - to danie znacznie gęstsze, a zupy z warzywami noszą tu raczej nazwę
minestrone.
...
Pastina / Şehriye
Pastina to włoska nazwa odnosząca się do wszystkich rodzajów drobnego makaronu (np. popularne też w Polsce gwiazdki). Innym miejscem, w którym szczególnie popularny jest ten makaron to Turcja. Tutaj jednak częściej nazywany jest Şehriye - najczęściej w odniesieniu do włoskiego Orzo, makaronu w kształcie ziaren ryżu.
Şehriye określa się także zupy przygotowane na bazie drobnego makaronu.
Tortelloni
Włoskie Tortelloni to Tortellini tyle że w nieco większym wymiarze. Zwija się je z dwa razy większych kawałków ciasta. W przeciwieństwie do Tortellini, które tradycyjnie powinny pływać rosole ich większy wariant podaje się wyłącznie w sosie.
Rigatoni
Rigatoni to jeden z najpopularniejszych
włoskich makaronów. Ma kształt krótkich karbowanych rurek. Od tej faktury wywodzi zresztą swoją nazwę. Włoskie
rigato można tłumaczyć jako
prążkowane - istniej zresztą też nieco węższe i cięte pod kątem, ale również karbowane
penne rigato. Rowki nacięte wzdłuż rurki nie mają zresztą wyłącznie charakteru ozdobnego. W żłobieniach ma się zatrzymywać sos. Stąd Rigatoni zwykle podaje się do sosów bazujących na
pomidorach.
...
Maraschino / Maraska
Włoskie Maraschino czy też
Chorwacka Maraska to rodzaj wiśniówki wywodzący się z dalmackiego miasta
Zadarze (po Włosku
Zara). Pierwsze przepisy na tę nalewkę pochodzą z XVI wieku. Przez wieki był to obszar kontrolowany przez
Wenecjan, więc nić dziwnego, że pierwszą destylarnię Maraski (
Factory Maraschino Drioli Zadar) w 1759 założył
Francesco Drioli (w 1821 swoją fabrykę założył także
Genuańczyk Hieronim Luxardo). Dzięki nim Maraschino szybko zawojowało rynek Włoski.
Po drugiej wojnie światowej wraz z utraceniem Zadaru przez Włochy, produkcja została zakończona. Odnowioną ją na półwyspie apenińskim – rodzina
Luxardo założyła nową destylarnię koło
Padwy, a
Drioli wrócili do
Wenecji i wybudowali zakład w pobliskiej
Mirze, zamknięty zresztą w latach 60-tych. Poza nimi ważnymi producentami była także rodzina
Valhov która przeniosła się
Casoni koło Modeny. Produkcję Maraschino wznowili też Jugosłowianie. Po przegranym procesie musieli jednak zmienić jej nazwę na Maraska.
...
Trufla
Trufla (łac.
Tuber) to specyficzny rodzaj grzybów tworzący podziemne bulwy. Niektóre z nich są jadalne, używane bardziej jako przyprawa niż klasyczny grzyb. W Polsce występuje dziewięć gatunków tych Trufli, takich jak chociażby
Trufla Letnia (łac.
Tuber aestivum) wytwarzająca czarne, owalne owocniki o białym miąższu o średnicy 2 - 7 cm - jej przeciwieństwem jest zbierana zimną, znacznie mniejsza,
Trufla Zimowa (łac.
Tuber brumale). Nie są one jednak tak cenione - Trufla Letnia jest nieco mdława - jak
Trufle Białe (łac.
Tuber magnatum) i
Trufle Czarne (łac.
Tuber melanosporum) występujące na południu Europy.
...
Bagna Cauda / Bagna Caôda (Sos sardelowy)
Bagna Cauda w
Prowansji jada się jak fondue. Zupę z serów zastępuje jednak sos przygotowany na bazie
oliwy i
anchovis, a zamiast kromek chleba używa się warzyw sezonowych. Nie jest to jednak wymysł Francuski, ale Włoski. Wywodzi się ponoć z piemonckiego
Montferrat, gdzie gorący sos zwany tu
Bagna Caôda, serwowano jako przekąskę po całym dniu spędzonym w polu - jadali go wszyscy domownicy maczając w sosie różne warzywa. Od początku miał jednak naleciałości z
Riwiery - tak włoskiej jak i francuskiej - skąd sprowadzano anchovis. Pierwotnie zamiast oliwy używano ponoć
olej z orzechów włoskich.
...
Kasztany jadalne
Kasztany jadalne zazwyczaj kojarzą się z Paryżem i maszynkami do ich pieczenia. A jednak jadalne kasztany przywędrowały do stolicy Francji z południa – tradycyjnym miejscem ich uprawy był płaskowyż Cevenes na pograniczu Langwedocji i Owernii, Limousinne, a także Korsyką. Nie mniej popularne są zresztą także we Włoszech - pieczone kasztany to m.in. popularna, jesienno-zimowa przekąska w Rzymie, a w Lombardii nadziewa się nimi świąteczną gęś Oca Farcita.
Od wieków ...
