Farinato to hiszpańska kiełbasa, charakterystyczna przede wszystkim dla prowincji Salamanca oraz regionów Zamora i León. W przeciwieństwie do większości innych Embutido nie zawiera jednak mięsa. Jej podstawowymi składnikami jest tłuszcz wieprzowy (słonina) oraz mąka, zazwyczaj pszenna, czyli farina od której wzięła swoją nazwę. Do masy dodaje się także cebuli, oleju oraz przypraw takich jak papryka, która nadaje jej czerwoną barwę podobną do klasycznych wędlin. Czasem doprawia się ją czosnkiem, a nawet anyżkiem.
Ze względu na skład i sposób przygotowania, Farinato ma miękką i wilgotną konsystencję, różniącą się od klasycznych suchych kiełbas dojrzewających. Tradycyjnie była jednak suszona i lekko wędzona, wisząc nad kuchennym piecem przez kilka dni. Składniki z których się ją robi sprawia, że nazywana jest „Chorizo ubogich”. Jej pierwowzorem miało być niezbyt apetyczne, ale sycące danie zwane Puches lub Puchas, o którym pisano już w XVII wieku. Był to rodzaj mamałygi – coś pomiędzy ciastem, a zupą – której bazę stanowił właśnie mąka oraz tłuszcz niekoniecznie zresztą zwierzęcy, ale np. oliwa.
Prawdziwym zagłębiem produkcji Farinato jest leżące blisko portugalskiej granicy Ciudad Rodrigo, gdzie stał się lokalnym symbolem kulinarnym, a mieszkańcy nazywani są Los Farinatos – w 2007 roku Farinato de Ciudad Rodrigo została zarejestrowana jako produkt regionalny. Podsmażone plasterki kiełbasy jada się z jakiem sadzonym. Tak serwowana jest w barach tapas, gdzie można dostać także grillowane kawałki na grzance. W domu jest też składnikiem jajecznicy. Coraz częściej Farinato pojawia się także w nowoczesnych restauracjach, gdzie szefowie kuchni eksperymentują z jej smakiem, łącząc ją z owocami morza, serami czy warzywami.
Podobny specjał Farinheira mają zresztą mieszkający po sąsiedzku Portuglaczycy.
