Hiszpańskie Mollete powszechnie tłumaczy się jako rodzaj muffinów ze względu na delikatne i puszyste ciasto. Stąd też zresztą nazwa, która ma pochodzić od łacińskiego Panis Molliculus oznaczającego miękki chleb – muelle to przymiotnik oznaczający właśnie coś delikatnego (jest pieczywo typu Pan de Flama, charakteryzujące się lekkim, nieco wilgotnym miąższem.)
Na Półwyspie Iberyjskim niekoniecznie jada się je jednak w wersji na słodko. Mollete najbardziej kojarzy się tu z Andaluzją oraz Estremadurą, a najsłynniejsze jest Mollete de Antequera, który w 2020 roku został objęty ochroną regionalną IGP. Jest to rodzaj bułki o wilgotnym i delikatnym miękiszu. Swoją szczególną strukturę zawdzięcza mące o niskiej zawartości glutenu, dużej zawartości wody w mało wyrabianym cieście oraz powolnemu pieczeniu (czasami są aromatyzowane anyżem zwanym tu Matalahúva).
Nie tylko w Antequera ale w całym regionie Mollete jest elementem Desayuno Andaluz, czyli śniadania andaluzyjskiego. Poza Antequera swoje Mollete mają także w Archidona (w prowincji Malaga), Marchena, Osuna i Écija (w prowincji Sewilla), a także w Puerto Serrano, Espera i Algodonales (w okolicach Kadysku).
Nieco inaczej wygląda Mollete z Estremadury, które jest podobne do chleba pita, tyle że z większą ilością miękiszu. Z kolei wariant z Galicji czyli Mollette Gallego ma postać dobrze wypieczonego, rustykalnego chlebka z charakterystyczną, umieszczoną na wierzchu „kulką” zwaną pirucho. Jest to pieczywo typowe dla Santiago de Compostela.
Mollette z Hiszpanii zawędrowało także do większości kolonii zakładanych w Ameryce, gdzie przyjęło już jednak formę klasycznej bułki. Można jest spotkać m.in. w Boliwii, na Kubie, w Gwatemali czy Meksyku, gdzie jest szczególnie popularne. Najbardziej znana jest w formie prostej przekąski, zapiekanki Mollete z fasolą i serem, ale jest tu wiele regionalnych wersji jego przygotowania oraz podania. W Querétaro smaruje się je masłem i posypuje cukrem (Molletes con Mantequilla), a w Sonorze podaje z siekaną wołowiną z chili (Molletes con Carne). Obie wersję są popularnym daniem śniadaniowym. W regionie Comarca Lagunera dodaje się do nich mięso i warzywa w sosie stosowane również w Gorditas. Mogą to być ziemniaki (Papas) ew. duszone mięso Asado Verde lub Asado Rojo, smażone papryczki Rajas, kotlety wołowe Milanesa, Chicharrones, rozdrobniona wołowina Carne Deshebrada, kawałki Chorizo, czy pieczone mięso Barbacoa. W Mexico City można je za to spotkać z Chilaquiles.
